Rzekł do niej Jeszu: «Brat twój zmartwychwstanie». 

 Powiedział jej Jeszu: "Ja jestem powstaniem i życiem. Wierzący we Mnie, choćby umarł, (będzie) żył. 

Trzydzieści i dwa lata miał, gdy królować począł, a ośm lat królował w Jeruzalemie, a zszedł tak, iż go nikt nie żałował; i pogrzebiony jest w mieście Dawidowem, wszakże nie w grobach królewskich.

Jak napisano: Ojcem wielu narodów postawiłem cię przed Bogiem, któremu uwierzył, który ożywia umarłe i który przywołuje te rzeczy, których nie masz, i jakby były.

A nie będąc słabym w wierze, nie patrzył na ciało swoje już obumarłe, mając około stu lat, ani na obumarłe łono Sary.

Będąc też tego pewien, że cokolwiek on obiecał, mocen jest i uczynić.

Nie zapisano tego dla niego samego, że mu to policzono,

który poddał się z powodu grzechów naszych, a powstał z martwych dla usprawiedliwienia naszego.

Jeszu usłyszawszy to rzekł: «Choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej, aby dzięki niej Syn Boży został otoczony chwałą»

A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.

Jeszu odpowiedział: «Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale [stało się tak], aby się na nim objawiły sprawy Boże.

Tak powiedział Izajasz, ponieważ ujrzał chwałę Jego i o Nim mówił. 

Boże! tyś jest Bogiem moim; z poranku cię szukam; pragnie cię dusza moja, tęskni po tobie ciało moje w ziemi suchej i upragnionej, w której nie masz wody;

Niech będzie znaczna przy sługach twoich sprawa twoja, a chwała twoja przy synach ich.

 My zaś wszyscy, odsłoniętą twarzą, chwałę Pana odbijamy, (na ten) sam obraz (jesteśmy) przeobrażani od chwały do chwały, tak samo od Pana, Tchnienia [Ducha].

 Ponieważ Bóg, który powiedziawszy [rozkazując], (aby) z ciemności światłość zajaśniała, zajaśniał w sercach naszych dla światła poznania chwały Bożej w [na] obliczu [twarzy, powierzchni] Jeszu Pomazańca.