Gdy wychodzili z Jerycha, towarzyszył Mu wielki tłum ludu. 

A oto dwaj niewidomi, którzy siedzieli przy drodze, słysząc, że Jeszu przechodzi, zaczęli wołać: «Panie, ulituj się nad nami, Synu Dawida!».

Tak przyszli do Jerycha. Gdy wraz z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze.

Ten słysząc, że to jest Jeszu z Nazaretu, zaczął wołać: «Jeszu, Synu Dawida, ulituj się nade mną!»

U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. 

Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody.

Wzbudza z prochu ubogiego, a z gnoju podnosi żebraka, aby je posadził z książęty, a dał im stolicę chwalebną osiadać; albowiem Paóskie są grunty ziemi, a na nich założył świat.

A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: «Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?»

I pewien mężczyzna [człowiek] kaleka [niezdolny do chodzenia] od łona [wnętrza] matki swojej był [istniał], noszony [przenoszony], którego umieszczali [stawiali] codziennie przy bramie [drzwiach, wejściu] świątyni, nazywanej [zwanej] Piękną [Ładną], by prosić [żebrać] o jałmużnę [miłosierdzie, pomoc] od tych, którzy wchodzili [przechodzili] do świątyni.