Przez pewien czas nie chciał; lecz potem rzekł do siebie: "Chociaż Boga się nie boję ani z ludźmi się nie liczę,

I wszedł Haman. Któremu król rzekł: Coby uczynić mężowi temu, którego król chce uczcić? (a Haman myślił w sercu swem: Komużby chciał król uczciwość większą wyrządzić nad mię?)

I rozważał sam w sobie: Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów. 

Cóż uczynicie w dzieó nawiedzenia, i spustoszenia, które z daleka przyjdzie? do kogoż się ucieczecie o wspomożenie? a gdzie zostawicie sławę waszę?

Prorocy kłamliwie prorokują, a kapłani panują przez ręce ich, a lud mój kocha się w tem; czegożbyście na ostatek nie uczynili?

Dla jałowic Bet Aweóskich zatrwożą się obywatele Samaryjscy, gdy kwilić będą nad nim, lud jego, i popije go, (którzy się więc radowali z niego) przeto, że sława jego odchodzi od niego.

Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić». 

Dusza leniwego żąda, a nic nie ma; ale dusza pracowitych zbogaci się.

Droga leniwego jest jako płot cierniowy, ale ścieszka szczerych jest równa.

Kto niedbały w sprawach swoich, bratem jest utratnika.

Lenistwo przywodzi twardy sen, a dusza gnuśna będzie łaknęła.

Leniwego żądość zabija; bo ręce jego robić nie chcą.

Każdego dnia pała pożądliwością; ale sprawiedliwy udziela, a nie szczędzi.

Szedłem przez pole męża leniwego a przez winnicę człowieka głupiego;

Co ja ujrzawszy złożyłem to do serca mego, a widząc to wziąłem to ku przestrodze.

A wtem ubóstwo twoje przyjdzie jako podróżny, a niedostatek twój jako mąż zbrojny.

Leniwy mówi: lew na drodze, lew na ulicach.

Leniwiec rękę kryje do zanadrzy swych, a ciężko mu jej podnosić do ust swoich.

Doglądaj pilnie dobytku twego, a miej pieczę o trzodach twoich.

Gdy wzrasta trawa, a ukazują się zioła, tedy z gór siano zbierają.

Nadto dostatek mleka koziego na pokarm twój, na pokarm domu twego, i na pożywienie dziewek twoich.

Kto w rozkoszy chowa z dziecióstwa sługę swego, na ostatek będzie chciał być za syna.

Bo słyszymy, iż niektórzy między wami nieporządnie chodzą, nic nie robiąc, ale się niepotrzebnemi rzeczami bawiąc.

U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. 

Umarł żebrak, i posłańcy zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. 

Dla zimna leniwy nie orze; przetoż żebrać będzie we żniwa, ale nic nie otrzyma.

Tak przyszli do Jerycha. Gdy wraz z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze.

A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: «Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?»

I pewien mężczyzna [człowiek] kaleka [niezdolny do chodzenia] od łona [wnętrza] matki swojej był [istniał], noszony [przenoszony], którego umieszczali [stawiali] codziennie przy bramie [drzwiach, wejściu] świątyni, nazywanej [zwanej] Piękną [Ładną], by prosić [żebrać] o jałmużnę [miłosierdzie, pomoc] od tych, którzy wchodzili [przechodzili] do świątyni.