I przyszedł do Jeruszalem. Wszedłszy do świątyni, zaczął wyrzucać tych, którzy sprzedawali i kupowali w świątyni powywracał stoły zmieniających pieniądze i ławki tych, którzy sprzedawali gołębie,

Potem uczył ich mówiąc: «Czyż nie jest napisane: Mój dom ma być domem modlitwy dla wszystkich narodów, lecz wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców».

Nauczając w świątyni, Jeszu zapytał: «Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest Synem Dawida?

Gdy przyszedł do świątyni i nauczał, przystąpili do Niego arcykapłani i starsi ludu z pytaniem: «Jakim prawem to czynisz? I kto Ci dał tę władzę?» 

Skąd pochodziło zanurzenie od Jana: z nieba czy od ludzi?» Oni zastanawiali się między sobą: «Jeśli powiemy: "z nieba", to nam zarzuci: "Dlaczego więc nie uwierzyliście mu?" 

Odpowiedzieli więc Jeszu: «Nie wiemy». On również im odpowiedział: «Więc i Ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię. 

I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. 

Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem. 

 Pewnego dnia, kiedy nauczał lud w świątyni i głosił Dobrą Nowinę, podeszli arcykapłani i uczeni w Piśmie wraz ze starszymi 

 i zapytali Go: «Powiedz nam, jakim prawem to czynisz albo kto Ci dał tę władzę?»

Przez dzień nauczał Jeszu w świątyni, wieczorem zaś wychodził i noce spędzał na górze zwanej Oliwną.

 A rano cały lud śpieszył do Niego, aby Go słuchać w świątyni. 

 A Jeszu, ucząc w świątyni, zawołał tymi słowami: «I Mnie znacie, i wiecie, skąd jestem. Ja jednak nie przyszedłem sam od siebie; lecz prawdziwy jest Ten, który Mnie posłał, którego wy nie znacie.

 Zamierzali więc Go pojmać, jednakże nikt nie podniósł na Niego ręki, ponieważ godzina Jego jeszcze nie nadeszła. 

ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Cały lud schodził się do Niego, a On usiadłszy nauczał ich

 A oto znów przemówił do nich Jeszu tymi słowami: «Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia».

Jeszu przechadzał się w świątyni, w portyku Salomona. 

Jeszu mu odpowiedział: «Ja przemawiałem jawnie przed światem. Uczyłem zawsze w synagodze i w świątyni, gdzie się gromadzą wszyscy Judejczycy. Potajemnie zaś nie uczyłem niczego. 

(Przedniejszemu śpiewakowi na czas poranny psalm Dawidowy.)

Boże mój! wołam we dnie, a nie ozywasz mi się; i w nocy, a nie mogę się uspokoić.

W tobie nadzieję mieli ojcowie nasi; nadzieję mieli, a wybawiłeś ich.

Alem ja robak, a nie człowiek: pośmiewisko ludzkie, i wzgarda pospólstwa.

Spuścił się na Pana, niechże go wyrwie; niech go wybawi, ponieważ się w nim kocha.

Na tobie spolegam od narodzenia swego; z żywota matki mojej tyś Bogiem moim.

Obtoczyło mię mnóstwo cielców; byki z Basan obległy mię.

Rozpłynąłem się jako woda, a rozstąpiły się wszystkie kości moje; stało się serce moje jako wosk, zstopniało w pośród wnętrzności moich.

Albowiem psy mię obskoczyły, gromada złośników obległa mię; przebodli ręce moje i nogi moje.

Rozdzielili odzienie moje między się, a o szaty moje los miotali.

Wyrwij od miecza duszę moję, z mocy psiej jedynaczkę moję.

Tedy opowiem imię twoje braciom mym; w pośród zgromadzenia chwalić cię będę.

Albowiem nie wzgardził, ani się odwrócił od utrapienia ubogiego, ani skrył od niego oblicza swego; owszem, gdy do niego wołał, wysłuchał go.

Będą jeść ubodzy, i nasycą się; chwalić będą Pana, którzy go szukają; serce wasze żyć będzie na wieki.

Albowiem Paóskie jest królestwo, a on panuje nad narodami.

Nasienie ich służyć mu będzie, a będzie przywłaszczane Panu w każdym wieku.

(Przedniejszemu śpiewakowi na Sosannim psalm Dawidowy.)

Pogrążony jestem w głębokiem błocie, gdzie dna niemasz; przyszedłem w głębokości wód, a nawałność ich porwała mię.

Więcej jest tych, którzy mię mają w nienawiści bez przyczyny, niż włosów na głowie mojej; zmocnili się ci, którzy mię wygubić usiłują, a są nieprzyjaciółmi mymi niesłusznie; czegom nie wydarł, musiałem nagradzać.

Niechajże nie będą zawstydzeni dla mnie ci, którzy na cię oczekują, Panie, Panie zastępów! niech nie przychodzą dla mnie do haóby ci, którzy cię szukają, o Boże Izraelski!

Stałem się obcym braciom moim, a cudzoziemcem synom matki mojej,

Gdym płakał i trapił postem duszę moję, stało mi się to pohaóbienie.

Mówili o mnie ci, którzy siedzieli w bramie, a byłem piosnką u tych, którzy pili mocny napój.

Wyrwij mię z błota, abym nie był pogrążony; niech będę wyrwany od tych, którzy mię nienawidzą, jako z głębokości wód;

Wysłuchajże mię, Panie! boć dobre jest miłosierdzie twoje; według wielkiej litości twojej wejrzyj na mię.

Przybliż się do duszy mojej, a wybaw ją; dla nieprzyjaciół moich odkup mię.

Pohaóbienie pokruszyło serce moje, z czegom był żałośny; oczekiwałem, azaliby się mię kto użalił, ale nikt nie był; azaliby mię kto pocieszył, alem nie znalazł.

Niechajże im będzie stół ich przed nimi sidłem, a szczęście ich na upadek.

Wylij na nich rozgniewanie swoje, a popędliwość gniewu twego niech ich ogarnie.

Bo tego, któregoś ty ubił, prześladują, a o boleści poranionych twoich rozmawiają.

Niech będą wymazani z ksiąg żyjących, a z sprawiedliwymi niech nie będą zapisani.

Tedy będę chwalił imię Boże pieśnią, a będę je wielbił z dziękczynieniem.

To widząc pokorni rozradują się, szukając Boga, a ożyje serce ich;

Niech go chwalą niebiosa i ziemia, morze i wszystko, co się w nich rucha.

Któż uwierzył kazaniu naszemu, a ramię Paóskie komu objawione jest?

 Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Mąż boleści, zaznajomiony z wycieńczeniem, ukryta [skrzywiona] twarze przed Nim, pogardzany nie uważany. 

 Lecz on zbrukany [przebity] dla występków [buntów] naszych, zmiażdżony za naszą nieprawość, kara za nasz spokój [dobro] w Nim [w imieniu] i przez rany [pręgi] Jego (jesteśmy) uzdrowieni. 

Uciśniony jest i utrapiony, a nie otworzył ust swoich; jako baranek na zabicie wiedziony był, i jako owca przed tymi, którzy ją strzygą, oniemiał, i nie otworzył ust swoich.

Który to lud podał niezbożnym grób jego, a bogatemu śmierć jego, choć jednak nieprawości nie uczynił, ani zdrada znaleziona jest w ustach jego.

Z pracy duszy swej ujrzy owoc, którym nasycon będzie. Znajomością swoją wielu usprawiedliwi sprawiedliwy sługa mój; bo nieprawości ich on sam poniesie.

- Wyrokiem wydzielono twojemu ludowi i miastu Syjon siedemdziesiąt siedem (lub: tygodni) na pełne wygaśnięcie grzechu, na odejście od czynów nieprawości, na całkowite wymazanie występków, na zrozumienie widzenia, na zaprowadzenie ponadczasowej sprawiedliwości, na ostateczne spełnienie się tego widzenia i na to, by zaczęło się radować święte świętych.

- Po siedemdziesięciu siedmiu i sześćdziesięciu dwóch odcięte będzie namaszczenie i już go nie będzie. Królestwo z narodów zniszczy to miasto i świątynię razem z Pomazańcem. Jego koniec przyjdzie wraz z gniewem. Do samego końca (miasto) będzie ofiarą wojennych działań.

Jakże więc spełnią się Pisma, że tak się stać musi?»

 Lecz stało się to wszystko, żeby się wypełniły Pisma proroków». Wtedy wszyscy uczniowie opuścili Go i uciekli. 

Albowiem powiadam wam: to, co jest napisane, musi się spełnić na Mnie: Zaliczony został do złoczyńców. To bowiem, co się do Mnie odnosi, dochodzi kresu».

Na to On rzekł do nich: «O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy!

I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego.