Ale się do was przybliżę z sądem, i będę świadkiem prędkim przeciwko czarownikom, i przeciwko cudzołożnikom, i przeciwko krzywoprzysiężcom, i przeciwko tym, którzy krzywdę czyniąc zatrzymywają zapłatę najemnikowi, wdowie i sierocie i cudzoziemcowi krzywdę czynią, a nie boją się mnie, mówi Pan zastępów.

 Ale wzejdzie wam, bojącym (się) imienia mojego słońce sprawiedliwości i uzdrowienie w Jego skrzydłach. Wówczas wyjdziecie dumnie i rozbiegniecie (się), jak wypasione cielęta. 

I rzekł Anioł: Nie wyciągaj ręki twej na dziecię, i nie czyó mu nic; bom teraz doznał, iż się ty boisz Boga, i nie sfolgowałeś synowi twemu, jedynemu twemu, dla mnie.

I zawołał Achab Abdyjasza, który był sprawcą domu jego. (A Abdyjasz się bardzo Pana bał;

I stałoby się, gdybym ja odszedł od ciebie, żeby cię Duch Paóski zaniósł, gdziebym nie wiedział; a ja szedłszy opowiedziałbym Achabowi, a gdyby cię nie znalazł, zabiłby mię; a sługa twój boi się Pana od dziecióstwa swego.

Ale człowiekowi rzekł: Oto bojaźó Paóska jest mądrością, a warować się złego, jest rozumem.

Oto oko Paóskie nad tymi, którzy się go boją, nad tymi, którzy ufają w miłosierdziu jego;

Początek mądrości jest bojaźó Paóska; rozumu dobrego nabywają wszyscy, którzy rozkazanie Paóskie czyną; chwała jego trwa na wieki.

Halleluja. Błogosławiony mąż, który się Pana boi, a w przykazaniach jego ma wielkie kochanie.

Kocha się Pan w tych, którzy się go boją, a którzy ufają w miłosierdziu jego.

Kto jest między wami bojący się Pana, posłuchaj głosu sługi jego; kto jest, co chodzi w ciemnościach a nie ma światłości? ufaj w imieniu Paóskiem, a spolegaj na Bogu swoim.

A Społeczność Powołanych cieszyła się pokojem w całej Judei, Galilei i Samarii. Rozwijała się i żyła bogobojnie, i napełniała się pociechą Tchnienia Świętego.

pobożny i "bojący się Boga" wraz z całym swym domem. Dawał on wielkie jałmużny ludowi i zawsze modlił się do Boga. 

Któż by się nie bał, o Panie, i Twego imienia nie uczcił? Bo Ty sam jesteś Święty, bo przyjdą wszystkie narody i padną na twarz przed Tobą, bo ujawniły się słuszne Twoje wyroki». 

A będą te słowa, które ja dziś rozkazuję tobie, w sercu twojem;

I przywiążesz je za znak na rękach twoich, i będą jako naczelniki między oczyma twemi.

Niechże będzie Pan sędzią, a niech rozsądzi między mną i między tobą, a niech obaczy i rozejmie przą moję, a niech mię wyswobodzi z ręki twojej.

I rzekł do Dawida: Sprawiedliwszyś ty niźli ja: bo tyś mnie oddał dobrem, a jam tobie oddał złem.

Tedy zawoławszy Estera Atacha, jednego z komorników królewskich, którego jej był dał za sługę, rozkazała mu z strony Mardocheusza, aby się dowiedział, co i przeczby to było.

I oznajmił mu Mardocheusz wszystko, co mu się przydało, i o tej sumie srebra, którą obiecał Haman odważyć do skarbu królewskiego przeciwko Żydom, aby byli wytraceni.

Tedy przyszedłszy Atach oznajmił Esterze słowa Mardocheuszowe.

Wszyscy słudzy królewscy, i lud krain królewskich wiedzą, że ktobykolwiek (mąż albo biała głowa) wszedł do króla do sieni wnętrznej, nie będąc wezwany, to prawo o nim jest, aby był zabity, oprócz na kogoby wyciągnął król sceptr złoty, ten żyw z ostanie. Alem ja nie była wezwana, abym weszła do króla, już przez trzydzieści dni.

Rzekł Mardocheusz, aby zasię powiedziano Esterze: Nie mniemaj w umyśle twoim, abyś zachowana być miała w domu królewskim mimo wszystkich Żydów.

I rzekła Estera, aby zasię oznajmiono Mardocheuszowi:

Tedy szedł Mardocheusz, i uczynił wszystko, co mu była rozkazała Estera.

Ale świętym, którzy są na ziemi, i zacnym, w których wszystko kochanie moje.

Pójdźcie, słuchajcie, a będę opowiadał wszystkim, którzy się boicie Boga, co uczynił duszy mojej.

Rzekęli: Będę też tak o tem mówił, tedy rodzaj synów twoich rzecze, żem im niepraw.

Ażem wszedł do świątnicy Bożej, a tum porozumiał dokoóczenie ich.

Jestem towarzyszem wszystkich, którzy się ciebie boją, i tych, którzy przestrzegają przykazaó twoich.

Kto chodzi z mądrymi, mądrym będzie; ale kto towarzyszy z głupimi, startym będzie.

I rzekł Pan do niego: Przejdź przez pośrodek miasta, przez pośrodek Jeruzalemu, a uczyó znak na czołach mężów, którzy wzdychają i narzekają nad wszystkiemi obrzydliwościami, które się dzieją w pośród niego.

Odszedłszy tedy Danijel do domu swego, oznajmił tę rzecz Ananijaszowi, Misaelowi i Azaryjaszowi, towarzyszom swoim,

Aby o miłosierdzie prosili Boga niebieskiego dla tej tajemnicy, żeby nie zginęli Danijel i towarzysze jego z pozostałymi mędrcami Babiloóskimi.

Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruszalem. 

Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. 

Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali. 

A jeden (z nich), któremu na imię Kleofas, odpowiadając, powiedział Mu: Ty sam przebywasz w Jeruszalem, a nie wiesz, co się w nim w tych dniach stało? 

 jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali.

 Nadto jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu,

Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli». 

Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?» 

Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. 

 Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im

Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra.

 I przyprowadził go do Jeszu. A Jeszu wejrzawszy na niego rzekł: «Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas» - to znaczy: Piotr.

Filip zaś pochodził z Betsaidy, z miasta Andrzeja i Piotra.

Rzekł do niego Natanael: «Czyż może być co dobrego z Nazaretu?» Odpowiedział mu Filip: «Chodź i zobacz!»

 A wśród tych, którzy przybyli, aby oddać pokłon [Bogu] w czasie święta, byli też niektórzy Grecy. 

Filip poszedł i powiedział Andrzejowi. Z kolei Andrzej i Filip poszli i powiedzieli Jeszu.

A gdy weszli do sali górnej, wstąpili gdzie byli, pozostając [zamieszkując] zarówno [także]: Piotr i Jan i Jakub i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Szymon gorliwy [zelota], i Juda Jakowowy [syn Jakowa].

A [i] w [wśród] wypełnionym dniu [okresie] pięćdziesiątym [pięćdziesiątnica], byli wszyscy razem na wspólnym [on, ona, to, oni, oni, to samo].

Uwolnieni zaś [jednak] przyszli do [do swoich] własnych i opowiedzieli [zrelacjonowali] ile [jak dużo] do [im] arcykapłani [naczelni kapłani] i starsi [prezbiterzy] mówili [nakazali].

Ten {ojca naszego} przez Tchnienie [Ducha] święte ustami Dauida [Dawida] sługi [chłopca] Twego powiedziałeś: Dlaczego [Po co] burzą [parskają] narody i ludy knują rzeczy próżne? 

Zeszli się bowiem rzeczywiście w tym mieście przeciw świętemu Słudze Twemu, Jeszu, którego namaściłeś, Herod i Poncjusz Piłat z narodami i pokoleniami Iszraela

 A teraz spójrz, Panie, na ich groźby i daj sługom Twoim głosić słowo Twoje z całą odwagą,

 przemawiając sobie {w} psalmami i hymnami, i pieśni natchnione [duchowe] śpiewając i grając sercu waszym Panu.

 Dlatego wspierajcie się wzajemnie i budujcie jeden drugiego [jednego], co zresztą robicie.

 Zachęcamy [prosimy] was, bracia! napominajcie, wychylających (się), pocieszajcie lękliwych, podtrzymujcie słabych, (bądźcie) cierpliwi wobec wszystkich;

 ale zachęcajcie się nawzajem każdego dnia, dopóki trwa to, co się nazywa "dzisiaj", aby przez zwodniczość grzechu żaden z was nie uległ zatwardziałości —

 I obserwujmy (się) wzajemnie ku wzmocnieniu miłości i pięknych uczynków.  

Baczcie, aby nikt nie pozbawił się łaski Bożej, aby jakiś korzeń gorzki, który rośnie w górę, nie spowodował zamieszania, a przez to nie skalali się inni,  

I stało się, gdy siedział król w domu swym, a Pan mu dał odpocznienie zewsząd od wszystkich nieprzyjaciół jego.

Postanowił był Dawid ojciec mój, w sercu swem, zbudować dom imieniowi Pana, Boga Izraelskiego.

Nim przyjdzie słowo na język mój, oto Panie! ty to wszystko wiesz.

Dalej, amen, powiadam wam: Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. 

Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich». 

Po tej modlitwie zadrżało miejsce, na którym byli zebrani, wszyscy zostali napełnieni Tchnieniem Świętym i głosili odważnie słowo Boże. 

 Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jeszu, a wszyscy oni mieli wielką łaskę. 

A gdy się tego dowiadywano, znalazło się tak; i powieszono obu na szubienicy, a napisano to w księgach kroniki przed królem.

Onej nocy król nie mogąc spać, kazał przynieść księgi historyi pamięci godnych, i kroniki; i czytano je przed królem.

Oby teraz napisane były słowa moje! oby je na księgach wyrysowano!

Aczci ja wiem, iż Odkupiciel mój żyje, a iż w ostateczny dzieó nad prochem stanie.

Izali za nieprawość pomsty ujdą? strąć te narody, o Boże! w popędliwości twojej.

Oto zapisano to przedemną: Nie zamilczę, ale oddam i odpłacę na łono ich.

Rzeka ognista płynąc wychodziła od oblicza jego. Tysiąc tysięcy służyło mu, a dziesięć kroć tysiąc tysięcy stało przed nim; sąd zasiadł, a księgi otworzone były.

Dobry człowiek z dobrego skarbca wydobywa dobre rzeczy, zły człowiek ze złego skarbca wydobywa złe rzeczy.

Bo na podstawie słów twoich będziesz uniewinniony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony». 

I ujrzałem umarłych - wielkich i małych - stojących przed tronem, a otwarto księgi. I inną księgę otwarto, która jest księgą życia. I osądzono zmarłych z tego, co w księgach zapisano, według ich czynów. 

Niepobożny dla pychy, którą po sobie pokazuje, nie pyta się o Boga; wszystka myśl jego, że niemasz Boga.

Teraześmy poznali, iż Pan wybawił pomazaóca swego, a iż go wysłuchał z nieba swego świętego przez zbawienną moc prawicy swojej.

W wielkości utrapienia mego, we wnętrznościach moich, pociechy twoje rozweselały duszę moję.

Będę śpiewał Panu za żywota mego; będę śpiewał Bogu memu, póki mię staje.

 Zamysł [formę, umysł] podtrzymujący strzeżesz (w) pełnym komplecie [pokoju], ponieważ Tobie ufa. 

Na drodze sądów twoich, Panie! oczekujemy cię; żądność duszy naszej jest do imienia twego, i do wspominania na cię.

 Żywa bowiem (jest) Mądrość [Słowo, Logos] Boża i aktywna, ostrzejsza niż jakikolwiek obosieczny miecz, przenikająca aż do rozdzielenia duszy {jak} i ducha, stawów, jak i szpiku, zdolna osądzić zamiary [intencje] i myśli serca [wnętrzności].

 i nie ma stworzenia, niewidocznego przed Nim; wszystko (jest) nagie i odsłonięte oczom tego, względem którego nam mówiono (Logos).