Przecz nędznemu dana jest światłość, a żywot tym, którzy są utrapionego ducha?

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!

Jam jest ten mąż, którym widział utrapienie od rózgi rozgniewania Bożego.

Serce moje we mnie, któreby mię miało posilać w smutku, mdłe jest.

 Do [el: w kierunku, bóg] kobiety [niewiasty, mężatki] oświadczył [obiecał, przyrzekł] znacznie [pomnożę, zwiększę] zwielokrotnię [pomnożę, znacznie] (twój) trud [smutek], poczęcia, [ciąży] (będziesz w) bólu [z trudem] rodziła dzieci [potomstwo]. (skierujesz) Do [w kierunku, z powodu] mężczyzny [męża] pożądanie [tęsknota, pragnienie]. On (będzie) panował [rządził] tobą.

 Ciernie i osty rosnąć [kiełkować] będą tobie. Będziesz spożywał [jadł] rośliny [ziele] polne.

Dni wieku naszego jest lat siedmdziesiąt, a jeźli kto duższy, lat ośmdziesiąt, a to, co najlepszego w nich, tylko kłopot i nędza, a gdy to pominie, tedy prędko odlatujemy.

Nicże was to nie obchodzi? o wszyscy, którzy mimo idziecie drogą! Obaczcie, a oglądajcie, jeźli jest boleść, jako moja boleść, która mi jest zadana, jako mię zasmucił Pan w dzieó gniewu zapalczywości swojej.

Amen,amen, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość. 

Albowiem cierpliwości wam potrzeba, abyście wolę Bożą czyniąc, odnieśli obietnicę.

Przybliż się do duszy mojej, a wybaw ją; dla nieprzyjaciół moich odkup mię.

Od stopy nogi aż do wierzchu głowy niemasz na nim nic całego; rana i siność, i rany zagniłe nie są wyciśnione, ani zawiązane, ani olejkiem odmiękczone.

Słuchajcie mię, którzy znacie sprawiedliwość ludu, w którego sercu jest zakon mój! Nie bójcie się urągania ludzkiego, a sromocenia ich nie lękajcie się.

 A oni odchodzili sprzed Sanhedrynu i cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla imienia [Jeszu].

Uważam bowiem, że Bóg nas, posłańców [apostołów], wyznaczył jako ostatnich, jakby na śmierć skazanych. Staliśmy się bowiem teatrem światu, Posłom [aniołom] i ludziom.

Aż do tego czasu łakniemy i cierpimy pragnienie, brak nam odzieży, jesteśmy policzkowani i skazani na tułaczkę,

oczerniani - pocieszamy. Staliśmy się jakby śmieciem tego świata i odrazą dla wszystkich aż do tej chwili. 

Z tej też przyczyny znoszę te cierpienia, ale się nie wstydzę, gdyż wiem, komu uwierzyłem i jestem pewien, iż (On) ma moc ustrzec to, co we mnie złożył, aż do owego dnia.

Drudzy zasię pośmiewisk i biczowania doświadczyli, nadto i związek i więzienia.

 Wpatrując (się) na wiary Przywódcę i Dopełniciela Jeszu, który przeciwko wyłożonej Mu przyjemności [radości] wytrzymał krzyż hańby, wzgardzony, na prawicy także tronu Boga zasiadł. 

Wynijdźmyż tedy do niego za obóz, nosząc urąganie jego.

Jeźli was lżą dla imienia Chrystusowego, błogosławieni jesteście, gdyż on Duch chwały a Duch Boży odpoczywa na was, który względem nich bywa bluźniony, ale względem was bywa uwielbiony.

Lecz jeśli cierpi jako pomazańcowy, niech się nie wstydzi, owszem niech chwali Boga w tej nazwie.