A wyciągnąwszy Pan rękę swoję, dotknął się ust moich, i rzekł mi Pan: Otom dał słowa moje do ust twoich.

A oto jako podobieóstwo synów ludzkich dotknęło się warg moich; a otworzywszy usta swe mówiłem i rzekłem do stojącego przeciwko mnie: Panie mój! dla tego widzenia obróciły się na mię boleści moje, i nie miałem żadnej siły.

 Ja jestem tym, który wymazuje uchybienia twoje dla siebie, a grzechów twoich nie wspomnę.

 Lecz on zbrukany [przebity] dla występków [buntów] naszych, zmiażdżony za naszą nieprawość, kara za nasz spokój [dobro] w Nim [w imieniu] i przez rany [pręgi] Jego (jesteśmy) uzdrowieni. 

Takci się Panu upodobało zetrzeć go, i niemocą utrapić, aby położywszy ofiarą za grzech duszę swą, ujrzał nasienie swoje, przedłużył dni swoich; a to, co się podoba Panu, przez rękę jego aby się szczęśliwie wykonało.

I oto przynieśli Mu paralityka, leżącego na łożu. Jeszu, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: «Ufaj, synu! Odpuszczają ci się twoje błędy [grzechy]». 

Albowiem jeźli krew wołów i kozłów, i popiół jałowicy pokrapiający splugawione poświęca ku oczyszczeniu ciała:

 O ileż bardziej krew Pomazańca, który przez tchnienie eonowe siebie przyprowadził bez skazy Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych działań ku służbie Bogu żywemu.  

 Jeśli w świetle chodzimy, jak On jest w świetle, wspólnotę mamy ze sobą i krew Jeszu, Syna Jego oczyszcza nas od wszelkiego uchybienia. 

Dzieci moje! to wam piszę, abyście nie grzeszyli; i jeśliby kto zgrzeszył, mamy obrońcę u Ojca, Jeszu Pomazańca sprawiedliwego;

A on jest ubłaganiem za grzechy nasze; a nie tylko za nasze, ale też za grzechy wszystkiego świata.