Jako dziwowisko byłem u wielu; wszakże tyś jest mocną nadzieją moją.

Gdy Jeszu dokończył tych mów, tłumy zdumiewały się Jego nauką.

Gdy to usłyszeli, zmieszali się i zostawiwszy Go, odeszli. 

W owym dniu przyszli do Niego saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli go

On jednak nie odpowiedział mu na żadne pytanie, tak że namiestnik bardzo się dziwił. 

Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia.

I wszedł do nich do łodzi, a wiatr się uciszył.

I pełni zdumienia mówili: «Dobrze uczynił wszystko. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę».

A oni tym bardziej się dziwili i mówili między sobą: «Któż więc może się zbawić?»

A kiedy byli w drodze, zdążając do Jeruszalem, Jeszu wyprzedzał ich, tak że się dziwili; ci zaś, którzy szli za Nim, byli strwożeni. Wziął znowu Dwunastu i zaczął mówić im o tym, co miało Go spotkać:

Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. 

Wprawiło to wszystkich w zdumienie i mówili między sobą: «Cóż to za słowo? Z władzą i mocą rozkazuje nawet tchnieniom nieczystym, i wychodzą».

 Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich; wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: «Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj». 

Ciała mego nadstawiam bijącym, a policzków moich tym, którzy mię targają; twarzy mojej nie zakrywam od obelżenia i plwania.

Bo wyrósł jako latorostka przed nim, a jako korzeó z ziemi suchej, nie mając kształtu ani piękności; i widzieliśmy go; ale nic nie było widzieć, czemubyśmy go żądać mieli.

 Naprawdę nasze słabości On poniósł, nasz ból dźwigał, a nam się wydawało, że został dotknięty, uderzony, że Bóg się nim zajął. 

Do ciebie wołali, a wybawieni są; w tobie nadzieję mieli, a nie byli pohaóbieni.

Alem ja robak, a nie człowiek: pośmiewisko ludzkie, i wzgarda pospólstwa.

Rozpłynąłem się jako woda, a rozstąpiły się wszystkie kości moje; stało się serce moje jako wosk, zstopniało w pośród wnętrzności moich.

Albowiem psy mię obskoczyły, gromada złośników obległa mię; przebodli ręce moje i nogi moje.

Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzieó ucisku mego nakłoó ku mnie ucha twego; w dzieó którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.

Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.

Wówczas zaczęli pluć Mu w twarz i bić Go pięściami, a inni policzkowali Go 

Uplótłszy wieniec z ciernia włożyli Mu na głowę, a do prawej ręki dali Mu trzcinę. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówiąc: «Witaj, Królu Judejski!»

Przy tym pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie. 

Zasłaniali Mu oczy i pytali: «Prorokuj, kto Cię uderzył».