Także i Abel przyniósł z pierworodztw trzód swoich i z tłustości ich; i wejrzał Pan na Abla i na ofiarę jego.

Wówczas rzekł Pan do Kaina: Dlaczego jesteś smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura?

I rozmawiał Kain z Ablem bratem swoim. I stało się, gdy byli na polu, że powstał Kain na Abla brata swego, i zabił go.

Teć są pokolenia Jakóbowe: Józef, gdy miał siedemnaście lat, pasł z bracią swoją trzody, (będąc pacholęciem), z synami Bali, i z synami Zelfy, żon ojca swego; i odnosił Józef sławę ich złą do ojca ich.

A widząc bracia jego, że go miłował ojciec ich nad wszystkę bracią jego, nienawidzili go, i nie mogli nic łaskawie z nim mówić.

Bo rzekł do nich: Słuchajcie proszę snu tego, który mi się śnił.

I odpowiedzieli mu bracia jego: Izali królować będziesz nad nami? i panować nam będziesz? stądże go jeszcze mieli w większej nienawiści, dla snów jego, i dla słów jego.

I powiedział ojcu swemu i braci swej, i gromił go ojciec jego i mówił mu: Cóż to za sen, coć się śnił? Izali przyjdziemy, ja i matka twoja z bracią twoją, abyśmyć się kłaniali aż do ziemi.

I rozgniewał się Saul bardzo, bo się nie podobały w oczach jego te słowa; i rzekł: Przywłaszczyli Dawidowi dziesięć tysięcy, a mnie przywłaszczyli tysiąc: a czegoż mu niedostaje, jedno królestwa?

Przetoż Saul krzywo patrzył na Dawida od onegoż dnia i na potem.

Owa Dawid we wszystkich drogach swych roztropnie się sprawował; bo Pan był z nim.

Ale wszystek Izrael i Juda miłował Dawida; bo on wychadzał i wchadzał przed nimi.

Okrutnyć jest gniew, i nagła popędliwość; ale przed zazdrością któż się ostoi?

Wiedział bowiem, że przez zawiść Go wydali.

Patriarchowie sprzedali Józefa do Egiptu, przez zazdrość, ale Bóg był z nim.

 Albo uważacie, że (na) próżno Pismo mówi dla zazdrości: pożąda duch, który w nas mieszka?

 Nie jak Kain, (który był) z złego i zamordował brata swego. Dlaczego zamordował go? Ponieważ praca jego zła była, zaś brata jego sprawiedliwa. 

Nie było koóca niestatkowi wszystkiego ludu, którykolwiek był przed nimi; nie będąć się potomkowie cieszyć z niego. A tak i to jest marność, i utrapienie ducha.

Widziałem wszystkie sprawy, które się dzieją pod słoócem, a oto wszystko jest marnością i utrapieniem ducha.

Nie jeden zaiste człowiek pracuje mądrze, i umiejętnie, i sprawiedliwie; a wszakże to innemu, który nie robił na to, za dział zostawi. I toć marność i wielka bieda.

Bo człowiekowi, który mu się podoba, daje mądrość, umiejętność, i wesele; ale grzesznikowi daje frasunek, aby zbierał i zgromadzał, coby zostawił temu, który się podoba Bogu. I toć jest marność, a utrapienie ducha.

Lepiej jest co oczyma widzieć, niżeli tego żądać; aleć i to marność i utrapienie ducha.

Ponieważ tedy wiele rzeczy jest, które rozmnażają marność, cóż z nich za pożytek ma człowiek?

A widząc bracia jego, że go miłował ojciec ich nad wszystkę bracią jego, nienawidzili go, i nie mogli nic łaskawie z nim mówić.

I nienawidzili go bracia jego; ale ojciec jego pilnie uważał tę rzecz.