Jeszu jest Panem

Księga Joba 39:1-12

Izali wiesz czas rodzenia kóz skalnych, a kiedy rodzą łanie, postrzegłżeś?

Możeszże zliczyć miesiące, jako długo płód noszą? a czas rodzenia ich wieszże?

Jako się kurczą, płód swój wyciskają, a rozstępując się z boleścią go pozbywają;

Jako moc biorą dzieci ich, i odchowywują się po zbożach, a odszedłszy nie wracają się do nich.

Któż wypuścił osła dzikiego na wolność? a pęta osła dzikiego któż rozwiązał?

Któremu dał pustynię miasto domu jego, a miasto mieszkania jego miejsca słone.

On się naśmiewa ze zgrai miejskiej, a na głos tego, co go goni, nic niedba.

Patrzy po górach pastwy, a wszelkiej zielonej trawy szuka.

Izalić będzie chciał jednorożec służyć, albo będzie nocował u jaśli twoich?

Izali możesz zaprządz w powróz swój jednorożca do orania? izali powleka będzie brózdy za tobą?

Izali się spuścisz naó, przeto, że wielka moc jego? albo poruczyszli mu robotę twoję?

Powierzyszże mu się, żeby zwiózł nasienie twoje, a do gumna twojego zgromadził?

Księga Joba 39:26-30

Izali według twego rozumu lata jastrząb, i rozciąga skrzydła swe ku południowi?

Izali na twoje rozkazanie wzbija się orzeł w górę, i składa na wysokich miejscach gniazdo swoje?

Na opoce mieszka, i bawi się na ostrej skale, jako na zamku.

Stamtąd upatruje sobie pokarm, a daleko oczy jego widzą.

Dzieci też jego piją krew, a gdzie są pobici, tam on jest.

Księga Joba 41:4-34

Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

Dech jego węgle rozpala, a płomieó z ust jego wychodzi.

W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

Serce jego twarde jako kamieó, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyóskiego.

Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.