Albowiem żywotem są tym, którzy je znajdują, a wszystkiemu ciału ich lekarstwem.

Panie! kto po nich i w nich żyć będzie, wszystkim znajomy będzie żywot dychania mego, żeś mi zdrowie przywrócił, a zachowałeś mię przy żywocie.

 Nie mówiłem bowiem sam od siebie, ale Ten, który Mnie posłał, Ojciec, On Mi nakazał, co mam powiedzieć i oznajmić.

A wiem, że przykazanie Jego jest życiem wiecznym. To, co mówię, mówię tak, jak Mi Ojciec powiedział».

 Ponieważ wieńcem powabnym to (jest na) szczycie (głowy), łańcuchem na szyi.