Serce mądrego roztropnie sprawuje usta swoje, a wargami swemi przydaje nauki.

Mądre serce przyjmuje przykazanie; ale głupi od warg swoich upadnie.

Synu mój! będzieli mądre serce twoje, będzie się weseliło serce moje, serce moje we mnie;

Otożem uczynił według słów twoich; otom ci dał serce mądre i rozumne, tak, iż żaden równy tobie nie był przed tobą, ani po tobie powstanie równy tobie.

Bo posłuszeóstwo wasze wszystkich doszło. A przetoż raduję się z was; ale chcę, abyście byli mądrymi na dobre, a prostymi na złe.

 [Ta] zaś [ale] mądrość z góry, najpierw prawdziwie czysta jest, następnie pokojowa, życzliwa, uległa [dająca się przekonać], pełna miłosierdzia [litości] i owocami dobrymi, niewyróżniająca [jednoznaczna, niepodzielna], i bez hipokryzji [nieobłudna, szczera].

Powieści wdzięczne są jako plastr miodu, słodkością duszy, a lekarstwem kościom.

Wargi mądrych sieją umiejętność; ale serce głupich nie tak.

Jako maść i kadzenie uwesela serce: tak słodkość przyjaciela uwesela więcej, niż własna rada.

Wydało serce moje słowo dobre; rozprawiać będę pieśni moje, o królu! język mój będzie jako pióro prędkiego pisarza.

Starał się kaznodzieja, jakoby znalazł powieści wdzięczne, i napisał, co jest dobrego, i słowa prawdziwe.

Panujący Pan dał mi język umiejętny, abym umiał czasu przygodnego mówić słowo upracowanemu. Budzi mię na każdy zaranek, pobudza uszy moje, abym słuchał tak jako uczący się pilnie.

A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego. I mówili: «Czy nie jest to syn Josefa?» 

Strażnicy odpowiedzieli: «Nigdy jeszcze nikt nie przemawiał tak, jak ten człowiek przemawia».