Wszystkie dni ubogiego są złe; ale kto jest wesołego serca, ma gody ustawiczne.

Serce wesołe oczerstwia jako lekarstwo; ale duch sfrasowany wysusza kości.

Albowiem toć jest chluba nasza, świadectwo sumienia naszego, żeśmy w prostocie i w szczerości Bożej, nie w cielesnej mądrości, ale w łasce Bożej na świecie obcowali, a najwięcej między wami.

Frasunek w sercu człowieczem poniża je; ale powieść dobra uwesela je.

Duch męża znosi niemoc swoję; ale ducha utrapionego któż zniesie?

I rzekł mi król: Czemuż twarz twoja tak smutna, gdyż nie chorujesz? Nic to innego, jedno smutek serca. I zlękłem się nader bardzo.

Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! 

 Tak że przeciwnie, (powinniście) raczej przebaczyć i zachęcić, aby czasem takiego nie pochłonął nadmiar smutku.

 Gdyż smutek, który jest według Boga, wywołuje opamiętanie, którego się nie żałuje, a które prowadzi do zbawienia; natomiast smutek światowy sprawia śmierć.