Azaż nie wiedzą wszyscy czyniciele nieprawości, że pożerają lud mój, jako więc chleb jedzą? ale Boga nie wzywają.

I oznajmiono dynastii Dawida, mówiąc: Zmówiła się Syria z Efraimem. Więc się poruszyło serce jego, i serce ludu jego, jak się poruszają drzewa leśne od wiatru.

 Nie mówcie: 'Spisek!' o wszystkim, o czym ten lud mówi: 'Spisek!', a tego, co wzbudza ich bojaźń, nie bójcie się ani przed tym nie drżyjcie. 

 JHWH Zastępów - miejcie Go za świętego: on bojaźnią waszą, i on strachem waszym.

Ja, Jam jest pocieszyciel wasz. Któżeś ty, że się boisz człowieka śmiertelnego, i syna człowieczego trawie podobnego?

Że zapominasz na Pana stworzyciela swego, który rozciągnął niebiosa, i założył ziemię? a że się lękasz ustawicznie każdego dnia popędliwości trapiącego, gdy się gotuje, aby zatracał? Ale gdzież jest ta popędliwość trapiącego?

A On im rzekł: «Czemu bojaźliwi jesteście, małej wiary?» Potem wstał, rozkazał wiatrom i morzu, i nastała głęboka cisza. 

 Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: «Panie, ratuj mnie!»

Jeszu natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: «Czemu zwątpiłeś, małej wiary?»

 W miłości nie ma strachu, ale dojrzała [doskonała] miłość usuwa strach, strach bowiem łączy się z karą; kto zaś się boi, nie został (jeszcze), jeśli chodzi o miłość, doprowadzony do dojrzałości. 

Tedy wołali do Pana, a on położył ciemności między wami i między Egipczany, i przywiódł na nie morze, a okryło je; i widziały oczy wasze, com uczynił w Egipcie, i mieszkaliście na puszczy przez długi czas.

Wejżałeś zaiste na utrapienie ojców naszych w Egipcie, a wołanie ich wysłuchałeś nad morzem Czerwonem.

Ale oblicze Paóskie przeciwko tym, którzy broją złości, aby wykorzenił z ziemi pamiątkę ich.

A wszakże wejrzał na ucisk ich, i usłyszał wołanie ich.

A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisku ich wyrywał ich;

A gdy wołali do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawiał ich.

Gdy wołają do Pana w utrapieniu swojem, z ucisków ich wybawia ich.

 Wołają do JHWH w ucisku swoim, z udręki wyprowadza.  

Panie! w ucisku szukali cię; gdyś ich karał, wylewali modlitwy swe.

O ty, która mieszkasz na Libanie, która sobie gniazdo czynisz na cedrach! jako wdzięczna będziesz, gdy cię ogarną boleści, a ucisk jako rodzącą.

Wtedy przystąpili do Niego i obudzili Go, mówiąc: «Panie, ratuj, giniemy!»