Lecz ja, Panie! do ciebie wołam, a z poranku uprzedza cię modlitwa moja.

Przeczże, o Panie! odrzucasz duszę moję, a zakrywasz oblicze twoje przedemną?

Na tobie spolegam od narodzenia swego; z żywota matki mojej tyś Bogiem moim.

Obtoczyło mię mnóstwo cielców; byki z Basan obległy mię.

Rozpłynąłem się jako woda, a rozstąpiły się wszystkie kości moje; stało się serce moje jako wosk, zstopniało w pośród wnętrzności moich.

Albowiem psy mię obskoczyły, gromada złośników obległa mię; przebodli ręce moje i nogi moje.

Rozdzielili odzienie moje między się, a o szaty moje los miotali.

Wyrwij od miecza duszę moję, z mocy psiej jedynaczkę moję.

Wysłuchajże mię, Panie! boć dobre jest miłosierdzie twoje; według wielkiej litości twojej wejrzyj na mię.

Przybliż się do duszy mojej, a wybaw ją; dla nieprzyjaciół moich odkup mię.

Pohaóbienie pokruszyło serce moje, z czegom był żałośny; oczekiwałem, azaliby się mię kto użalił, ale nikt nie był; azaliby mię kto pocieszył, alem nie znalazł.

Głos mój podnoszę do Boga, kiedy wołam; głos mój podnoszę do Boga, aby mię wysłuchał.

Gdyż prześladuje nieprzyjaciel duszę moję, potarł równo z ziemią żywot mój; sprawił to, że muszę mieszkać w ciemnościach, jako ci, którzy z dawna pomarli.

I ściśniony jest we mnie duch mój, a we wnętrznościach moich niszczeje serce moje.

O gdyby pilnie zważono narzekanie moje, a biedę moję pospołu na wagę włożono,

Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.

 Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Mąż boleści, zaznajomiony z wycieńczeniem, ukryta [skrzywiona] twarze przed Nim, pogardzany nie uważany. 

Takci się Panu upodobało zetrzeć go, i niemocą utrapić, aby położywszy ofiarą za grzech duszę swą, ujrzał nasienie swoje, przedłużył dni swoich; a to, co się podoba Panu, przez rękę jego aby się szczęśliwie wykonało.

Z pracy duszy swej ujrzy owoc, którym nasycon będzie. Znajomością swoją wielu usprawiedliwi sprawiedliwy sługa mój; bo nieprawości ich on sam poniesie.

Nasyca mię gorzkościami; upija mię piołunem.

Takeś oddalił, o Boże! od pokoju duszę moję, aż na wczasy zapominam.

Wszakże wspominając na utrapienie moje, i na płacz mój, na piołun, i na żółć.

 Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę.

I odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się tymi słowami: «Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty». 

Wziął ze sobą Piotra, Jakowa i Jana i począł drżeć, i odczuwać trwogę.

I rzekł do nich: «Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie!»

Wszelki pokarm brzydzi sobie dusza ich, aż się przybliżają do bram śmierci.

I przybliża się do grobu dusza jego a żywot jego do rzeczy śmierć przynoszących.