Przyjmij, Panie! w uszy swe słowa moje, i wyrozumij doległości moje.

Słuchaj pilnie głosu wołania mego; królu mój, i Boże mój! boć się modlę tobie.

O północy wstaję, abym cię wysławiał w sądach sprawiedliwości twojej.

Uprzedzam cię na świtaniu i wołam, na słowo twoje oczekując.

Uprzedzają straż nocną oczy moje, przeto, abym rozmyślał o wyrokach twoich.

Skąd król Daryjusz podał na piśmie ten wyrok.

Przystąpili i mówili królowi o wyroku królewskim: Izaliś wyroku nie wydał, aby każdy człowiek, któryby do trzydziestu dni o cokolwiek prosił którego boga albo człowieka oprócz ciebie, królu! był wrzucony do dołu lwiego? Odpowiedział król, i rzekł: Prawdziwa to mowa według prawa Medskiego i Perskiego, które się nie odmienia.

Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił.

Gdy rozstał się z nimi, odszedł na górę, aby się modlić.

Widząc, jak się trudzili przy wiosłowaniu, bo wiatr był im przeciwny, około czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze, i chciał ich minąć.

Powiedział im też przypowieść o tym, że zawsze powinni modlić się i nie ustawać:

W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: "Obroń mnie przed moim przeciwnikiem!"

 to jednak, ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie przychodziła bez końca i nie zadręczała mnie"». 

 A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie?

Petros [Piotr] zaś i Joannes [Jan] wstępowali [udawali się] do świątyni o godzinie [czasie] modlitwy, dziewiątej [dziewiątej godziny].

Około dziewiątej godziny dnia ujrzał wyraźnie w widzeniu posłańca(anioła) Pańskiego, który wszedł do niego i powiedział: «Korneliuszu!» 

Następnego dnia, gdy oni byli w drodze i zbliżali się do miasta, wszedł Piotr na dach, aby się pomodlić. Była mniej więcej szósta godzina.

 Korneliusz odpowiedział: «Cztery dni temu, gdy modliłem się o godzinie dziewiątej w swoim domu, stanął przede mną mąż w lśniącej szacie 

W każdej modlitwie i w prośbie modląc się na każdy czas w duchu, i około tego czując ze wszelką ustawicznością i z prośbą za wszystkich świętych,

 Nieustannie (się) módlcie.

Oto, wołamli o krzywdę, nie bywam wysłuchany; krzyczęli, niemasz sądu.

A choć wołam i krzyczę, zatula uszy na modlitwę moję.

 W dniach swego życia w ciele z wielkim wołaniem i ze łzami zanosił On błagania oraz usilne prośby do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i ze względu na pobożność został wysłuchany;