Boże mój! Boże mój! czemuś mię opuścił? oddaliłeś się od wybawienia mego, od słów ryku mego.

Ale ja do Boga zawołam, a Pan mię wybawi.

Aby mię nie zatopiły strumienie wód, i nie pożarła głębia i nie zawarła nademną studnia wierzchu swego.

Izali poznają w ciemnościach cuda twoje? a sprawiedliwość twoję w ziemi zapamiętania?

Uprzedzam cię na świtaniu i wołam, na słowo twoje oczekując.

Dusza moja oczekuje Pana, pilniej niż straż świtania, która strzeże aż do poranku.

 Dusza moja pragnie [żąda] Ciebie w nocy, także duch (mój) we mnie wcześnie [pospiesznie] cię szuka, ponieważ [rzeczywiście] gdy sądy [rozstrzygnięcia] twoje na [w] ziemi, sprawiedliwości uczą (się) mieszkańcy świata.

Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił.