Rozmiłuję się ciebie, Panie, mocy moja!

Psalm Dawidowy. Do ciebie, Panie! wołam, skało moja! nie milcz na wołanie moje, bym snać, jeźli mi się nie ozwiesz, nie stał się podobnym zstępującym do grobu.

Tylko na Boga spolega dusza moja, od niegoć jest zbawienie moje.

Ty przecież na Bogu spolegaj, duszo moja! bo od niego jest oczekiwanie moje.

 Tylko On jest skałą i zbawieniem moim, On jest twierdzą moją, nic mną nie zachwieje.

Przypominając sobie, iż Bóg był skałą ich, a Bóg najwyższy odkupicielem ich:

(Przedniejszemu śpiewakowi pieśó Dawidowa.)

(Przedniejszemu śpiewakowi na czas poranny psalm Dawidowy.)

Boże mój! Boże mój! czemuś mię opuścił? oddaliłeś się od wybawienia mego, od słów ryku mego.

Aleć nas dla ciebie zabijają na każdy dzieó; poczytają nas jako owce na rzeź zgotowane.

Ocuć się; przeczże śpisz, Panie! Przebudź się, nie odrzucaj nas na wieki.

Izali do koóca ustanie miłosierdzie jego, i koniec weźmie słowo od rodzaju aż do rodzaju? Izali zapomniał Bóg zmiłować się?

Przeczże tedy powiadasz, Jakóbie! przeczże tak mówisz Izraelu: Skryta jest droga moja przed Panem, a sprawa moja przed Boga mego nie przychodzi?

Izali może zapomnieć niewiasta niemowlątka swego, aby się nie zlitowała nad płodem żywota swego? A choćby też i one zapomniały, wszakże Ja ciebie nie zapomnę.

Zjątrzyły się, i pogniły rany moje, dla głupstwa mojego.

Boś ty jest Bóg siły mojej. Przeczżeś mię odrzucił? a przecz smutno chodzę dla uciśnienia od nieprzyjaciela?

Dalekoś oddalił znajomych moich odemnie, którymeś mię bardzo obrzydził, a takiem zawarty, że mi nie lza wynijść.

Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność.

Chodzę szczerniawszy, ale nie od słoóca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.

Posłuchaj mię z pilnością, a wysłuchaj mię; boć się uskarżam w modlitwie swej, i trwożę sobą:

Potemem się obrócił i ujrzałem wszystkie uciski, które się dzieją pod słoócem, a oto widziałem łzy uciśnionych, którzy nie mają pocieszyciela, ani mocy, aby uszli rąk tych, którzy ich ciemiężą; a nie mają, mówię, pocieszyciela.

Wspomnij, Panie! na to, co się nam przydało; wejrzyj a obacz pohaóbienie nasze.

Sierotamiśmy a bez ojca; matki nasze są jako wdowy.

Na szyi swej prześladowanie cierpiemy, pracujemy, a nie dadzą nam odpocząć.

Ojcowie nasi zgrzeszyli, niemasz ich, a my nieprawość ich ponosimy.

Z odwagą duszy naszej szukamy chleba swego dla strachu miecza i na puszczy.

Niewiasty w Syonie pogwałcono; i panny w miastach Judzkich.

Młodzięców do żarn biorą, a młodzieniaszkowie po drwami padają.

Ustało wesele serca naszego, pląsanie nasze w kwilenie się obróciło.