Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.

Że wejrzał z wysokości świątnicy swojej, że z nieba na ziemię spojrzał;

Powiedział do Niego Natanael: «Skąd mnie znasz?» Odrzekł mu Jeszu: «Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod drzewem figowym».

Bo wiemy, iż wszystko stworzenie wespół wzdycha i wespół boleje aż dotąd.

A nie tylko to stworzenie, ale i my, którzy mamy pierwiastki Tchnienia, i my sami w sobie wzdychamy, oczekując przysposobienia synowskiego, odkupienia ciała naszego.

 Tak też i Tchnienie wspiera bezsilność naszą; bo tego, o co powinniśmy się modlić, jak (to czynić) poprawnie, nie rozeznajemy, ale samo Tchnienie wstawia się westchnieniami niewysłowionymi.  

 Z kolei, Badający serca, pojmuje, jaki jest zamysł Tchnienia, ponieważ zgodnie z (wolą) Boga, wstawia się za świętych.

 Bo też w tym (ziemskim) wzdychamy. Mieszkaniem naszym, które jest z nieba, przyoblec (się) pragniemy,