Gdym był zawiścią poruszon przeciwko szalonym, widząc szczęście niepobożnych.

W pracy ludzkiej nie są, a kaźni, jako inni ludzie, nie doznawają.

Wystąpiły od tłustości oczy ich, a więcej mają nad pomyślenie serca.

Wystawiają przeciwko niebu usta swe, a język ich krąży po ziemi.

Że mówią:Jakoż ma Bóg o tem wiedzieć? albo mali o tem wiadomość Najwyższy?

I powiadał im Haman o sławie bogactw swoich, i o mnóstwie synów swych, i o wszystkiem, jako go uwielbił król, i jako go wywyższył nad innych książąt i sług królewskich.

Jam widział głupiego, iż się rozkorzenił; alem wnet źle tuszył mieszkaniu jego.

Przeczże niepobożni żyją, starzeją się, i wzmagają się w bogactwa?

Domy ich bezpieczne od strachu, a niemasz rózgi Bożej nad nimi.

Wypuszczają maluczkie dziatki swoje jako trzodę, a synowie ich wyskakują.

Trawią w dobrem dni swoje, a we mgnieniu oka do grobu zstępują.

Któż jest Wszechmocny, abyśmy mu służyli? a cóż nam to pomoże, choćbyśmy mu się modlili?

Częstoż pochodnia niepobożnych gaśnie? a zginienie ich przychodzi na nich? Oddziela im Bóg boleści w gniewie swoim.

Wstąpię na wysokość obłoków, będę równy Najwyższemu.

Którzy cię ujrzą, za tobą się oglądać, i przypatrywać ci się będą mówiąc: Onże to mąż, który trwożył ziemię? który trząsał królestwami?

Wszyscy królowie narodów, cokolwiek ich było, pochowani są w sławie, każdy w domu swoim.

Takieć są drogi wszystkich, którzy zapominają Boga; i tak nadzieja obłudnika zginie.

Spolężeli na domu swoim, nie ostoi się; wesprzeli się na nim, nie zadzierzy się.

Nad ródłem splątają się korzenie jego, i na miejscu kamienistem rozkłada się.

Toć to jest wesele drogi jego, a inny z ziemi wyrośnie.

Na gałęziach jego czyniło gniazda wszelakie ptastwo niebieskie, a pod latoroślami jego mnożyły się wszelkie zwierzęta polne, i pod cieniem jego siadały wszystkie narody zacne.

Cedry go nie przewyższały w ogrodzie Bożym, jedliny nie były równe latoroślom jego, a kasztanowe drzewa nie były podobne gałęziom jego; żadne drzewo w ogrodzie Bożym nie było mu równe w piękności swojej.

Przetoż tak mówi panujący Pan: Dlatego, że wysoko wzrósł, a wywyższył wierzch swój między gęstwiną gałęzi, i podniosło się serce jego dla wysokości jego:

A iż król widział stróża i Świętego zstępującego z nieba a mówiącego: Podrąbcie to drzewo, a zepsujcie je, wszakże pieó i z korzeniem jego w ziemi zostawcie, aby rosą niebieską był skrapiany a z zwierzętami polnemi niech się pasie, ażby się wypeł niło siedm lat nad nim;

Bo cię wyrzucą od ludzi, a z zwierzem polnym będzie mieszkanie twoje, a trawą jako wół paść się będziesz, a rosą niebieską skrapiany będziesz, aż się wypełni siedm lat nad tobą, dokądbyś nie poznał, że Najwyższy panuje nad królestwem ludzkiem, a że je daje, komu chce.

Przetoż o królu! rada moja niech ci się podoba, a grzechy twoje przerwij sprawiedliwością, a nieprawości twoje miłosierdziem nad utrapionym, owa snać stanie się przedłużenie pokoju twego.

Bo po wyjściu dwunastu miesięcy, przechodząc się w Babilonie na pałacu królewskim,

A gdy jeszcze ta mowa była w ustach królewskich, oto głos z nieba przyszedł mówiąc: Tobie się mówi, królu Nabuchodonozorze! że królestwo twoje odeszło od ciebie;

Tejże godziny wypełniło się ono słowo nad Nabuchodonozorem; bo go wyrzucono od ludzi, a trawę jadał jako wół, a rosą niebieską ciało jego skrapiane było, aż na nim włosy urosły jako pierze orle, a paznogcie jego jako pazury u ptaków.

A wszyscy obywatele ziemi jako za nic poczytani są. Według woli swojej postępuje, z wojskiem niebieskiem i z obywatelami ziemi, a niemasz, ktoby wstręt uczynił ręce jego i rzekł mu: Cóż to czynisz?