Wołalić, ale nie był, ktoby ich wybawił; do Pana, ale ich nie wysłuchał.

 Bogowie w środku, by się nie zachwiał. Pomocą Bogowie, działają [obracają] (od) poranku.

Przeciwko ludowi twemu wymyślili chytrą radę, a spiknęli się przeciw tym, których ty ochraniasz;

Albowiem spiknęli się jednomyślnie, przymierze przeciwko tobie uczynili:

Giebalczyków, i Ammonitczyków, i Amalekitczyków, także Filistyóczyków z tymi, którzy mieszkają w Tyrze;

Zbierajcie się narody, wszakże potłumione będziecie. Przyjmujcie w uszy wszyscy w dalekiej ziemi; przepaszcie się, wszakże potłumieni będziecie; przepaszcie się, wszakże potłumieni będziecie.

Zostanie wydany w ręce pogan, będzie wyszydzony, zelżony i opluty; 

Ten {ojca naszego} przez Tchnienie [Ducha] święte ustami Dauida [Dawida] sługi [chłopca] Twego powiedziałeś: Dlaczego [Po co] burzą [parskają] narody i ludy knują rzeczy próżne? 

Nadchodziła uroczystość Przaśników, tak zwana Pascha.

Arcykapłani i uczeni w Piśmie szukali sposobu, jak by Go zabić, gdyż bali się ludu. 

Ucieszyli się i ułożyli się z nim, że dadzą mu pieniądze.

Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi według tego, jak jest postanowione, lecz biada temu człowiekowi, przez którego będzie wydany».

A oni zaczęli wypytywać jeden drugiego, kto by mógł spośród nich to uczynić. 

 Zbiegł się tłum przeciwko nim, a pretorzy kazali zedrzeć z nich szaty i siec ich rózgami.

Wtedy zazdrośni Judejczycy, dobrawszy sobie jakieś szumowiny z rynku, wywołali tłumne zbiegowisko, podburzyli miasto, naszli dom Jazona i szukali ich, aby stawić przed ludem. 

 Nie znaleźli ich jednak. Wlekli więc Jazona i niektórych braci przed politarchów, krzycząc: «Ludzie, którzy podburzają cały świat, przyszli też tutaj, 

Gdy to usłyszeli, ogarnął ich gniew i zaczęli krzyczeć: «Wielka Artemida Efeska!» 

Gdy zaś Paweł chciał wmieszać się w tłum, uczniowie mu nie pozwolili.

Każdy krzyczał co innego, bo zebranie było burzliwe, wielu nie wiedziało nawet, po co się zebrali. 

Lecz rolnicy zobaczywszy syna mówili do siebie: "To jest dziedzic; chodźcie zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo".

Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: «Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod uwagę,

 że lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród». 

Gdy to usłyszeli, wpadli w gniew i chcieli ich zabić.

 Ci będą walczyć z Barankiem, a Baranek ich zwycięży, bo Panem jest panów i Królem królów - a także ci, co z Nim są: powołani, wybrani i wierni».