Daj mi poznać, Panie! dokoóczenie moje, i wymiar dni moich jaki jest, abym wiedział, jak długo trwać będę.

Otoś na dłoni wymierzył dni moje, a wiek mój jest jako nic przed tobą; zaprawdę szczerą marnością jest wszelki człowiek, choć najduższy. Sela.

Ufajcież w nim na każdy czas, o narody! Wylewajcie przed obliczem jego serca wasze: Bóg jest ucieczką naszą. Sela.

Dokądże, Panie! na wiekiż się kryć będziesz? także będzie jako ogieó pałać zapalczywość twoja?

Daleko więcej w tych, co mieszkają w domach glinianych, których grunt jest na prochu, i starci bywają snadniej niżeli mól.

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

 Ulotność nad ulotnością, powiedział kaznodzieja; ulotność nad ulotnością, wszystko (jest) ulotne.

Widziałem wszystkie sprawy, które się dzieją pod słoócem, a oto wszystko jest marnością i utrapieniem ducha.

Marność nad marnościami, mówi kaznodzieja, a wszystko marność.

Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię.

Dni człowiecze są jako trawa, a jako kwiat polny, tak kwitnie.

Gdy naó wiatr powienie, aliści go niemasz, ani go więcej pozna miejsce jego.

Jako cieó, który ustępuje, uchodzić muszę; zganiają mię jako szaraóczę.

Wszyscy umieramy, a jesteśmy jako wody rozlane po ziemi, które nie mogą być zebrane; lecz jemu Bóg nie odjął żywota, ale pewnie umyślił, aby nie wyganiał od siebie wygnaóca.

Bośmy my pielgrzymami i przychodniami przed tobą, jako i wszyscy ojcowie nasi; dni nasze na ziemi jako cieó, a nie masz czego oczekiwać.

(Gdyż wczorajszymi jesteśmy, a nic nie wiemy, ponieważ jako cieó są dni nasze na ziemi.)

Ale niezbożnemu nie dobrze będzie, ani się przedłużą dni jego, owszem pomija jako cieó, przeto, iż się nie boi oblicza Bożego.