Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel.

Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym.

Jeźli się nie nawróci, naostrzy miecz swój; łuk swój wyciągnął, i nagotował go.

I zagrzmiał na niebie Pan, a Najwyższy wydał głos swój, grad i węgle ogniste.

Albowiem czyhali na twoje złe; zmyślali radę, której dowieść nie mogli.

Panie! w popędliwości twojej nie nacieraj na mię, a w gniewie twoim nie karz mię.

A w dostojności twojej szczęśliwie wywiedź z słowem prawdy, cichości, i sprawiedliwości, a dokaże strasznych rzeczy prawica twoja.

Naciągnął łuk swój, a postawił mię jako cel strzałom swym.

Przestrzelił nerki moje strzałami z sajdaka swego.

Pośpiesz się, a wysłuchaj mię, Panie! ustaje duch mój; nie ukrywajże oblicza twego przedemną; bomci podobny zstępującym do grobu.

Duch męża znosi niemoc swoję; ale ducha utrapionego któż zniesie?

Wziął ze sobą Piotra, Jakowa i Jana i począł drżeć, i odczuwać trwogę.

I rzekł do nich: «Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie!»

O godzinie dziewiątej Jeszu zawołał donośnym głosem: «Eloi, Eloi, lema sabachthani», to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?

Bo mię starł w wichrze, i rozmnożył rany moje bez przyczyny;

Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.

Albowiem lękałem się skruszenia od Boga, a przed jego zacnością nie mógłbym się ostać.

Przeczże, o Panie! odrzucasz duszę moję, a zakrywasz oblicze twoje przedemną?

Jamci utrapiony, i prawie już umierający od gwałtu; ponoszę strachy twoje, i trwożę sobą.

 Pamiętając zatem (o) bojaźni Pana, ludzi przekonujemy, Bogu zaś ujawnieni, mamy też nadzieję i w sumieniach waszych jawnymi (być).