Zdjął mię strach i lękanie, które wszystkie kości moje przestraszyło.

Bo co sobie wspomnę, tedy się lękam, a strach zdejmuje ciało moje.

Tedy odpowiedział Pan Ijobowi z wichru, i rzekł:

Stało się tedy dnia trzeciego rano, że były grzmienia, i błyskawice, i gęsty obłok nad górą, i głos trąby bardzo potężny; a bał się wszystek lud, który był w obozie.

Albowiem któż na niebie przyrównany może być Panu? kto podobien jest Panu między synami mocarzów?

Drży od strachu przed tobą ciało moje; bo się sądów twoich lękam.

I nie będziecież się mnie bali? mówi Pan; a przed obliczem mojem nie będziecież się lękali? którym położył morzu piasek za granicę ustawą wieczną, a nie przestąpi jej. Choć się wzruszą, wszakże nie przemogą; choć się wzburzą wały jego, wszakże nie przeskoczą go.

A widziałem ja Danijel sam to widzenie; lecz mężowie, którzy byli ze mną nie widzieli tego widzenia; ale strach wielki przypadł na nich, i pouciekali a pokryli się.

A jam sam został, i widziałem to wielkie widzenie; ale siła nie została we mnie, i krasa moja odmieniła się we mnie, i skaziła się, i nie miałem żadnej siły.

Gdym to słyszał, zatrząsnął się brzuch mój! na ten głos drżały wargi moje, zgniłość weszła w kości moje, i wszystekem się trząsł, słysząc, że mam odpocząć w dzieó utrapienia, gdy przyciągnie na ten lud nieprzyjaciel, aby go przez wojnę wygładził.

A oto powstało wielkie trzęsienie ziemi. Albowiem Poseł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odsunął kamień i usiadł na nim. 

 Ze strachu przed nim zadrżeli strażnicy i stali się jakby umarli. 

Nagle powstało silne trzęsienie ziemi, tak że zachwiały się fundamenty więzienia. Natychmiast otwarły się wszystkie drzwi i ze wszystkich opadły kajdany. 

 Wtedy [tamten] zażądał światła, wskoczył [do lochu] i przypadł drżący do stóp Pawła i Sylasa.