Kto pochlebia przyjaciołom, oczy synów jego ustaną.

Ratuj, Panie! boć już niestaje miłosiernego, a wyginęli uprzejmi z synów ludzkich.

Każdy mówi kłamstwo z bliźnim swoim: usty pochlebnemi, dwojakiem sercem mówią.

Człowiek, który pochlebia przyjacielowi swemu, rozciąga sieć przed nogami jego.

Albowiem nigdyśmy nie używali mowy pochlebnej, jako wiecie; aniśmy pod zasłoną czego łakomstwu dogadzali; Bóg jest świadkiem;

 Teraz bowiem ludzi pozyskuję, czy Boga? Czy szukam (jak) ludziom (się) przypodobać? Jeśli jeszcze ludziom (chciałem się) przypodobać, (to) Pomazańca sługą nie byłem nigdy.