Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.

Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.

Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,

Błogosławieóstwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.

Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.

I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.

I choćbym był mógł potłumić zgraję wielką, jednak i najpodlejszy z domu ustraszył mię; przetożem milczał, i nie wychodziłem ze drzwi.

I uczynili mężowie onego miasta starsi i przedniejsi, którzy mieszkali w onem mieście jego, jako była wskazała do nich Jezabela, według tego, jako napisano było w liście, który posłała do nich.

Potem przyszli dwaj mężowie przewrotni, i usiedli przeciw niemu, a świadczyli przeciwko niemu oni mężowie przewrotni, to jest przeciw Nabotowi przed ludem, mówiąc: Złożeczył Nabot Bogu i królowi. I wywiedli go za miasto, i ukamionowali go, i umarł.

I stało się, gdy usłyszała Jezabela, że ukamionowany był Nabot, a iż umarł, rzekła Jezabela do Achaba: Wstaó, posiądź winnicę Nabota Jezreelity, któryć jej nie chciał dać za pieniądze; albowiem nie żyje Nabot, ale umarł.

Ty, Panie! zachowaj ich; strzeż ich od rodzaju tego aż na wieki.

Co złego robią rękoma, chcą, aby to za dobre uszło; książę podatków żąda, a sędzia z datku sądzi, a kto możny jest, ten mówi przewrotność duszy swojej, i w gromadę ją plotą.

Czy się na osobę jego oglądać będziecie? Czy się o Boga będziecie spierać?