Słyszałem mnie haóbiącą naganę; ale duch wyrozumienia mego odpowie za mię.

Jeźli będziemy mówili z tobą, nie będzie ci to przykro? Ale któż się może od mówienia zatrzymać?

Któż się będzie spierał ze mną, tak abym umilknął i umarł?

Ale snać rzeczecie: Znaleźliśmy mądrość; sam go Bóg przekonywa, nie człowiek.

Polękali się, nie odpowiadają dalej; niedostaje im słów.

Odpowiem ja też z mej strony; oznajmię ja też zdanie swoje.

Oto żywot mój jest jako moszcz bez oddechu, a jako beczka nowa rozpękłby się.

Rzekłem: Będę strzegł dróg moich, abym nie zgrzeszył językiem swym; włożę munsztuk w usta moje, póki niepobożny będzie przedemną.

Zaniemiałem milcząc; zamilknąłem i w dobrej sprawie; ale boleść moja bardziej się wzmagała.

I rzekłem: Nie będę go wspominał, ani będę więcej mówił w imieniu jego; ale słowo Boże jest w sercu mojem, jako ogieó pałający, zamkniony w kościach moich, którym usiłował zatrzymać, alem nie mógł.

 Poświadczam bowiem im, że gorliwość (o) Boga mają, ale nie według wiedzy.

Błogosławiony Pan! bo dziwnie okazał miłosierdzie swoje przeciwko mnie, jakoby w mieście obronnem.

Jam był rzekł w zatrwożeniu mojem: Wszelki człowiek kłamca.

Nierychły do gniewu jest bogaty w rozum; ale porywczy pokazuje głupstwo.

Ujrzysz człowieka skwapliwego w sprawach swoich; ale lepsza jest nadzieja o głupim, niż o nim.

Nie bądź porywczy w duchu twym do gniewu; bo gniew w zanadrzyu głupich odpoczywa.

Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: «Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Zanurzyciela».

 Dostrzeżcie (to), bracia moi umiłowani [agape] – niech zaś każdy człowiek szybki ku słyszeniu, powolny ku mówieniu, powolny ku gniewowi.