Cóż jest człowiek, że go tak wielce ważysz? a że przykładasz ku niemu serce twoje?

A że go nawiedzasz na każdy zaranek? i na każdą chwilę doświadczasz go?

Izali skruszysz liść chwiejący się? a źdźbło suche gonić będziesz?

Panie! cóż jest człowiek, że naó masz baczenie? a syn człowieczy, że go sobie poważasz?

Jeźli się udam do mocy, oto on najmocniejszy; a jeźli do sądu, któż mię z nim sprowadzi?

Jeźlibym się usprawiedliwiał, usta moje potępią mię; jeźlibym się doskonałym czynił, tedy mię przewrotnym być pokaże.

Albowiem on nie jest człowiekiem jako ja, abym mu śmiał odpowiedzieć, albo żebym z nim miał iść w prawo.

I włożyłeś w pęta nogi moje, a podstrzegasz wszystkich ścieżek moich, i na ślad nóg moich następujesz.

A nie wchodź w sąd z sługą twoim; albowiem nie będzie usprawiedliwiony przed obliczem twoim żaden żyjący.

A wiemy, iż cokolwiek zakon mówi, tym którzy są pod zakonem, mówi, aby wszelkie usta były przyhamowane i aby cały świat podlegał karaniu Bożemu.