Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!

Przełożyłbym przed nim sprawę moję, a usta moje napełniłbym dowodami.

Przepasz teraz jako mąż biodra swe: będę cię pytał, a ty mi daj sprawę;

Prawdziwieć wiem, że tak jest; bo jakożby miał być usprawiedliwiony człowiek przed Bogiem?

Jeźliby się z nim chciał spierać, nie odpowie mu z tysiąca na jednę rzecz.

Jeźlibym się usprawiedliwiał, usta moje potępią mię; jeźlibym się doskonałym czynił, tedy mię przewrotnym być pokaże.

Przepasz teraz jako mąż biodra swe: będę cię pytał, a ty mi daj sprawę;

Izali wniwecz obrócisz sąd mój? a obwinisz mię, abyś się sam usprawiedliwił?

 Przypomnij mi, sądźmy się razem; powiedz coś na swoje usprawiedliwienie. 

 Kto (rzuci) oskarżenie przeciw wybrańcom Boga? Bóg ich usprawiedliwia. 

Kto ich oskarży? Pomazaniec Jeszu, który umarł, bardziej zaś wzbudzony, który też jest w [po] prawicy Bożej, który także wstawia się za nami.

Albowiem toć jest chluba nasza, świadectwo sumienia naszego, żeśmy w prostocie i w szczerości Bożej, nie w cielesnej mądrości, ale w łasce Bożej na świecie obcowali, a najwięcej między wami.