Pieśó stopni. Gdy zaś Pan nawrócił pojmanych z Syonu, byliśmy jako ci, którym się śni.

Wielmożne rzeczy Pan uczynił z nami, z czegośmy się bardzo uradowali.

Także i Jesua, i Bani, i Serebijasz, Jamin, Chakub, Sabbetaj, Hodyjasz, Maasyjasz, Kielita, Azaryjasz, Jozabad, Chanan, Felajasz, i Lewitowie nauczali ludu zakonu, a lud stał na miejscu swem.

Bo czytali w księgach zakonu Bożego wyraźnie, a wykładając zmysł objaśniali to, co czytali.

Od przykazania ust jego nie odchylałem się; owszem, postanowiłem u siebie zachować słowa ust jego.

Zakon Paóski jest doskonały, nawracający duszę; świadectwo Paóskie wierne, dawające mądrość nieumiejętnemu.

Bojaźó Paóska czysta, trwająca na wieki; sądy Paóskie są prawdziwe, a przytem i sprawiedliwe;

W drodze świadectw twoich kocham się więcej, niż we wszystkich bogactwach.

W ustawach twoich kocham się, i nie zapominam słów twoich.

Lepszy mi jest zakon ust twoich, niżeli tysiące złota i srebra.

O jakom się rozmiłował zakonu twego! tak, iż każdego dnia jest rozmyślaniem mojem.

O jako są słodkie słowa twoje podniebieniu memu! nad miód są słodsze ustom moim.

Z przykazaó twoich nabyłem rozumu: przetoż mam w nienawiści wszelką ścieszkę obłędliwą.

Za dziedzictwo wieczne wziąłem świadectwa twoje; bo są radością serca mego.

Dlatego umiłowałem rozkazania twoje nad złoto, a nad złoto najwyborniejsze.

Początek słów twoich oświeca i daje rozum prostakom.

Chwałę wydadzą wargi moje, gdy mię nauczysz ustaw twoich.

Panie! zbawienia twego pragnę, a zakon twój jest kochaniem mojem.

Gdy wnijdzie mądrośu w serce twoje, a umiejętność duszy twojej wdzięczna będzie:

Tedy cię ostrożność strzedz będzie, a opatrzność zachowa cię.

Jedz miód, synu mój! bo dobry, i plastr słodki podniebieniu twemu;

Tak umiejętność mądrości duszy twojej, jeźliże ją znajdziesz; onać będzie nagrodą, a nadzieja twoja nie będzie wycięta.

Gdy się znalazły mowy twoje, zjadłem ich, a było mi słowo twoje weselem i radością serca mego, ponieważ się nazywam od imienia twego, Panie, Boże zastępów!

 I mówili nawzajem do siebie: «Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?» 

Gdyż wiem, że nie mieszka we mnie (to jest w ciele mojem) dobre; albowiem chęć jest we mnie, ale wykonać to, co jest dobrego, nie znajduję.