Ponieważ od króla i od siedmiu radnych panów jego jesteś posłany, abyś dojrzał Judy i Jeruzalemu według zakonu Boga twego, który jest w rękach twoich.

A usłyszawszy wszystek lud Izraelski ten sąd, który osądził król, bali się króla: albowiem wiedzieli, że mądrość Boża była w sercu jego ku czynieniu sądu.

Wszakże niech ci da Pan roztropność, i zmysł, a niech cię postanowi nad Izraelem, abyś strzegł zakonu Pana Boga twego.

- (Z jednego) końca niebios wyłania się (i zmierza swoim) szlakiem (do drugiego) końca. Nie ma (nic) ukrytego (przed jego) żarem. 

Nad nieprzyjaciół moich mędrszym mię czynisz przykazaniem twojem; bo je mam ustawicznie przed sobą.

Nad starców jestem roztropniejszy; bo przykazaó twoich przestrzegam.

Albowiem Pan daje mądrość, z ust jego pochodzi umiejętność i roztropność.

(Bo przykazanie jest pochodnią, nauka światłością, a drogą żywota są karności ćwiczenia.)

 A jeśli komuś z was brakuje mądrości, niech prosi Boga, który wszystkim daje szczodrze i bez wypominania, a będzie mu dana.

 [Ta] zaś [ale] mądrość z góry, najpierw prawdziwie czysta jest, następnie pokojowa, życzliwa, uległa [dająca się przekonać], pełna miłosierdzia [litości] i owocami dobrymi, niewyróżniająca [jednoznaczna, niepodzielna], i bez hipokryzji [nieobłudna, szczera].

 Owoc zaś sprawiedliwości w pokoju (jest) siany, (dla) czyniących pokój. 

Ty też upatrz ze wszystkiego ludu męże stateczne, bojące się Boga, męże prawdomówne, którzy by nienawidzili łakomstwa, a postanów z nich przełożone, tysiączniki, setniki, pięćdziesiątniki i dziesiątniki.

To jeźli uczynisz, a rozkażeć Bóg, ostoisz się, i ten wszystek lud na miejsca swoje wracać się będzie w pokoju.

I wybrał Mojżesz męże stateczne ze wszystkiego Izraela, i postanowił je przełożonymi nad ludem, tysiączniki, setniki, pięćdziesiątniki i dziesiątniki.

A gdy usiędzie na stolicy królestwa swego, przepisze sobie ten powtórzony zakon w księgi od kapłanów Lewitów.

Z których postanowiono na posługę domu Paóskiego dwadzieścia i cztery tysiące, a przełożonych i sędziów sześć tysięcy.

I miszkali w niej, i zbudowali tobie w niej świątnicę dla imienia twego, mówiąc:

Teraz tedy, oto synowie Ammonowi, i Moabowi, i góra Seir, przez którycheś ty nie dopuścił przejść Izraelowi, gdy szli z ziemi Egipskiej, ale ich minęli, a nie wytracili ich.

Przetoż teraz Tattenaju, starosto za rzeką! z Setarbozenaimem, i z towarzyszami twymi, i Afarsechajczycy, którzyście za rzeką, ustąpcie stamtąd.

Bo Ezdrasz przygotował był serce swe, aby szukał zakonu Paóskiego, i aby czynił, i nauczał w Izraelu ustaw i sądów.

I rzekł król Izraelski do Jozafata: Jest jeszcze mąż jeden, przez któregobyśmy się mogli radzić Pana, ale go ja nienawidzę; bo mi nie prorokuje nic dobrego, ale zawżdy złe; a tenci jest Micheasz, syn Jemlowy. I rzekł Jozafat: Niech tak nie mówi król.

Międzytem król Izraelski, i Jozafat, król Judzki, siedzieli każdy z nich na stolicy swojej, ubrani w szaty królewskie, a siedzieli na placu u wrót bramy Samaryjskiej, a wszyscy prorocy prorokowali przed nimi.

Zebrał się tedy wszystek lud jednostajnie na ulicę, która jest przed bramą wodną, i rzekli do Ezdrasza, nauczonego w Piśmie, aby przyniósł księgi zakonu Mojżeszowego, który był przykazał Pan Izraelowi.

I czytał w nim na onej ulicy, która jest przed bramą wodną, od poranku aż do południa przed mężami i niewiastami, i którzy zrozumieć mogli, a uszy wszystkiego ludu obrócone były do ksiąg zakonu.

I powstali na miejscach swych, a czytali księgi zakonu Pana, Boga swego, cztery kroć przez dzieó, i cztery kroć wyznawali a kłaniali się Panu Bogu swemu.

Onegoż dnia czytano w księgach Mojżeszowych, tak, iż lud słyszał. I znaleziono w nich napisane, że nie miał wchodzić Ammonitczyk i Moabczyk do zgromadzenia Bożego, aż na wieki;

A gdy usłyszeli zakon, odłączyli wszystek lud pospolity od Izraela.

Bo wargi kapłaóskie umiejętności strzedz mają, a pytać się będą na zakon z ust jego; Aniołem zaiste jest Pana zastępów.

On zaś powiedział im: «Dlatego każdy pisarz [uczony w Piśmie], który stał się uczniem królestwa niebios, podobny jest do człowieka gospodarza, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare». 

«Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze.

Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią.

Gdy Jeszu wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać.

 Jak mają wzywać (tego), w którego nie uwierzyli? Jak zaś uwierzą (w tego), o którym nie słyszeli? Jak zaś (mają) usłyszeć bez głoszącego? 

Ale nie wszyscy dali posłuch Ewangelii. Izajasz bowiem mówi: Panie, któż uwierzył temu, co od nas posłyszał?