Bośmy my pielgrzymami i przychodniami przed tobą, jako i wszyscy ojcowie nasi; dni nasze na ziemi jako cieó, a nie masz czego oczekiwać.

Gdy ty gromiąc karzesz człowieka dla nieprawości, wnet niszczysz jako mól grzeczność jego; zaisteć marnością jest wszelki człowiek. Sela.

Jestem gościem na ziemi; nie ukrywaj przedemną rozkazaó twoich.

Są mi ustawy twoje pieśniami w domu pielgrzymstwa mego.

 Odważni więc zawsze bądźmy, a wiemy, że mieszkając w ciele, jesteśmy poza mieszkaniem Pana. 

 Wiarą osiedlił się w ziemi obiecanej jak w cudzej, mieszkając w namiotach z Isaakiem i Jakowem, współdziedzicami obietnicy tej samej.

 Wiarą także Sara {bezpłodna} moc do przyjęcia nasienia wzięła i mimo czasu podeszłego {urodziła}, gdyż Wiernym uznała tego, który obiecał.

 Według wiary umarli ci wszyscy, nie wziąwszy obietnic, ale z daleka je wypatrując i pozdrawiając, zgodzili (się), że cudzoziemcami i obcokrajowcami (są) na ziemi.

 A jeśli naprawdę (by) tę wspominali, z której wyszli, (to) mieli dość czasu, by zawrócić. 

Albowiem nie mamy tu miasta trwałego, ale onego przyszłego szukamy.

 Umiłowani, zachęcam, jak obcych [sąsiadów, cudzoziemców] i imigrantów [przybyszów] powstrzymanie (się od) cielesnych pożądliwości [żądz], które walczą [wojują] przeciw duszy. 

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

Daj mi poznać, Panie! dokoóczenie moje, i wymiar dni moich jaki jest, abym wiedział, jak długo trwać będę.

Dokądże, Panie! na wiekiż się kryć będziesz? także będzie jako ogieó pałać zapalczywość twoja?

Wspomnijże na mię, jako krótki jest wiek mój; azaś próżno stworzył wszystkich synów ludzkich?

Ty znowu człowieka w proch obracasz, a mówisz: Nawróćcie się synowie ludzcy.

Powodzią porywasz ich; są jako sen, i jako trawa, która z poranku rośnie.

Albowiem od gniewu twego giniemy, a popędliwością twoją jesteśmy przestraszeni.

Skąd wszystkie dni nasze nagle przemijają dla gniewu twego; jako słowa niszczeją lata nasze.

Ale któż zna srogość gniewu twego? albo kto bojąc się ciebie zna zapalczywość twoję?

 Wy, którzy nie wiecie, co jutro będzie? Czym bowiem jest wasze życie? Bo mgłą jest, która na krótko się ukazuje, potem zaś znika. 

I żył Jakób w ziemi Egipskiej siedemnaście lat; a było dni Jakóbowych, lat żywota jego, sto czterdzieści i siedem lat.

I było wszystkich dni Matuzalemowych dziewięć set sześćdziesiąt i dziewięć lat, i umarł.

I żył Sem po spłodzeniu Arfachsada pięć set lat, i spłodził syny i córki.

Także Nachor żył dwadzieścia i dziewięć lat, i spłodził Tarego.

I żył Nachor po spłodzeniu Tarego sto lat i dziewiętnaście lat, i spłodził syny i córki.

Teć są dni lat żywota Abrahamowego, które przeżył, sto i siedemdziesiąt, i pięć lat.

I ustawając umarł Abraham w starości dobrej, zeszły w leciech, i syty dni; i przyłączon jest do ludu swego.

A było dni Izaakowych sto lat, i osiemdziesiąt lat.

I umarł Józef, mając sto i dziesięć lat; którego namazawszy wonnemi maściami, włożono do trumny w Egipcie.

Postanowiłem też i przymierze moje z nimi, abym im dał ziemię Chananejską, ziemię pielgrzymowania ich, w której przychodniami byli.

A Mojżesz miał osiemdziesiąt lat, a Aaron osiemdziesiąt i trzy lata, gdy mówili do Faraona.

I stało się potem, że umarł Jozue, syn Nunów, sługa Paóski, we stu i w dziesięciu lat.

Barsylaj też Galaatczyk wyszedłszy z Rogielim, przeprawił się z królem przez Jordan, aby go prowadził za Jordan.

I rzekł król do Barsylajego: Pójdź ze mną, a będę cię chował przy sobie w Jeruzalemie.

Bo spytaj się proszę wieku starego, a nagotuj się ku wyszpiegowaniu ojców ich.

(Gdyż wczorajszymi jesteśmy, a nic nie wiemy, ponieważ jako cieó są dni nasze na ziemi.)

Potem Ijob żył sto i czterdzieści lat, i oglądał synów swych, i synów synów swoich, aż do czwartego pokolenia.

A umarł Ijob, będąc starym i dni sytym.