I pokłonił się on człowiek i dał chwałę Panu,

Zatem pokłoniwszy się, dałem chwałę Panu, i błogosławiłem Panu, Bogu pana mego Abrahama, który mię prowadził drogą prawą, abym wziął córkę brata pana mego, synowi jego

Potem mówił Dawid do wszystkiego zgromadzenia: Błogosławcież teraz Panu, Bogu waszemu. I błogosławiło wszystko zgromadzenie Panu, Bogu ojców sowich, a naczyliwszy się pokłonili się Panu i królowi.

A nad to wszystko zaraził go Pan na wnętrzu jego niemocą nieuleczoną.

(Psalm Dawidowy, gdy sobie odmienił postawę przed Abimelechem, od którego będąc wygnany, odszedł.)

Będę błogosławił Pana na każdy czas; zawżdy będzie chwała jego w ustach moich.

Pójdźcie, kłaniajmy się, a upadajmy przed nim; klękajmy przed Panem, stworzycielem naszym.

Niechajże wysławiają przed Panem miłosierdzie jego, a dziwne sprawy jego przed synami ludzkimi;

I ofiarując ofiary chwały, niech opowiadają sprawy jego z wesołem śpiewaniem.

Miłuję Pana, iż wysłuchał głos mój, i prośby moje.

Albowiem nakłonił ucha swego ku mnie, gdym go wzywał za dni moich.

Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Mariam; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. 

A kiedy Piotr wchodził, Korneliusz wyszedł mu na spotkanie, padł mu do nóg i oddał mu pokłon.

 Piotr podniósł go ze słowami: «Wstań, ja też jestem człowiekiem».