(Przedniejszemu śpiewakowi pieśó Dawida, sługi Paóskiego, który mówił do Pana słowa tej pieśni onego dnia, gdy go Pan wyrwał z rąk wszystkich nieprzyjaciół jego, i z ręki Saulowej; i rzekł:)

Pan opoką moją, twierdzą moją, i wybawicielem moim; Bóg mój skała moja, w nim będę ufał; tarcza moja, i róg zbawienia mego, ucieczka moja.

Ogarnęły mię były boleści śmierci, a potoki niepobożnych zatrwożyły mię.

W utrapieniu mojem wzywałem Pana, i wołałem do Boga mego; wysłuchał z kościoła swego głos mój, a wołanie moje przed oblicznością jego przyszło do uszów jego.

Występował dym z nozdrzy jego, węgle się rozpaliły od niego.

A wsiadłszy na Cheruba, latał; latał na skrzydłach wiatrowych.

Od blasku przed nim rozeszły się obłoki jego, grad i węgle ogniste.

Wypuścił strzały swe, i rozproszył ich, a błyskawicami gęstemi rozgromił ich.

Posławszy z wysokości zachwycił mię; wyciągnął mię z wód wielkich.

Uprzedzili mię byli w dzieó utrapienia mego; ale Pan był podporą moją.

Nagrodził mi Pan według sprawiedliwości mojej; według czystości rąk moich oddał mi.

Bom miał wszystkie sądy jego przed oczyma memi, a ustaw jego nie odrzucałem od siebie.

Przetoż oddał mi Pan według sprawiedliwości mojej, według czystości rąk moich, która była przed oczyma jego.

Z uprzejmym uprzejmie się obejdziesz, a z przewrotnym przewrotnie sobie postąpisz;

Ty zaiste rozświecisz pochodnię moję; Pan, Bóg mój, oświeci ciemności moje.

Droga Boża doskonała jest; słowo Paóskie jest ogniem wypławione. Tarczą jest wszystkich, którzy w nim ufają.

On jest Bogiem, który mię opasuje mocą, a czyni prostą drogę moję.

Çwiczy ręce moje do boju, tak, iż kruszę łuk miedziany ramionami swemi.

Rozszerzyłeś kroki moje podemną, tak, że się nie zachwiały golenie moje.

Poraziłem ich tak, iż nie mogli powstać; upadli pod nogi moje.

Podałeś mi tył nieprzyjaciół moich, abym tych, którzy mię nienawidzą, wykorzenił.

I potarłem ich, jako proch od wiatru; jako błoto na ulicach podeptałem ich.

Skoro usłyszeli, byli mi posłuszni; cudzoziemcy obłudnie mi się poddawali.

Żyje Pan, błogosławiona opoka moja; przetoż niech będzie wywyższony Bóg zbawienia mego.

Tyś wybawiciel mój od nieprzyjaciół moich; tyś mię nad powstawających przeciwko mnie wywyższył; od męża drapieżnego wyrwałeś mię.

(Przedniejszemu śpiewakowi psalm Dawidowy.)

I wyciągnął miecz z dołu szumiącego i z błota lgnącego, a postawił na skale nogi moje, i utwierdził kroki moje;

Błogosławiony człowiek, który pokłada w Panu nadzieję swoję, a nie ogląda się na hardych, ani na tych, którzy się unoszą za kłamstwem.

Ofiary i obiaty nie chciałeś, aleś mi przekłół uszy; całopalenia i ofiary za grzech nie żądałeś.

Abym czynił wolę twoję, Boże mój! pragnę, albowiem zakon twój jest w pośrodku wnętrzności moich.

Sprawiedliwości twojej nie ukryłem w pośród serca mego, prawdę twoję i zbawienie twoje opowiadałem; nie taiłem miłosierdzia twego i prawdy twojej w zgromadzeniu wielkiem.

Albowiem ogarnęły mię nieszczęścia, którym niemasz liczby; doścignęły mię nieprawości moje, tak, że przejrzeć nie mogę; rozmnożyły się nad włosy głowy mojej, a serce moje opuściło mię.

Niech będą pohaóbieni, (a niech się zawstydzą wszyscy,)którzy szukają duszy mojej, aby ją zatracili; niechajże się na wstecz cofną, a niech się zawstydzą, którzy mi życzą złego.

Ale niech się rozradują i rozweselą w tobie wszyscy, którzy cię szukają, i miłują zbawienie twoje; niech mówią zawżdy: Niechaj będzie Pan uwielbiony.

Psalm Dawidowy. Błogosław duszo moja Panu, i wszystkie wnętrzności moje imieniowi jego świętemu.

Który odpuszcza wszystkie nieprawości twoje; który uzdrawia wszystkie choroby twoje;

Który nasyca dobrem usta twoje, a odnawia jako orła młodość twoję.

Oznajmił drogi swe Mojżeszowi, a synom Izraelskim sprawy swoje.

Nie będzie się na wieki wadził, a gniewu wiecznie chował.

Albowiem jako są niebiosa wysokie nad ziemią, tak jest utwierdzone miłosierdzie jego nad tymi, którzy się go boją;

Jako ma litość ojciec nad dziatkami, tak ma litość Pan nad tymi, którzy się go boją.

Dni człowiecze są jako trawa, a jako kwiat polny, tak kwitnie.

Ale miłosierdzie Paóskie od wieków aż na wieki nad tymi, którzy się go boją, a sprawiedliwość jego nad synami synów,

Pan na niebiosach utwierdził stolicę; a królestwo jego nad wszystkimi panuje.

Błogosławcie Panu wszystkie wojska jego, słudzy jego, którzy czynicie wolę jego.

Halleluja. Wysławiajcie Pana; albowiem dobry, albowiem na wieki miłosierdzie jego.

Błogosławieni, którzy strzegą sądu, a czynią sprawiedliwość na każdy czas.

Abym używał dobrego z wybranymi twoimi, a weselił się w radości narodu twego, i chlubił się wespół z dziedzictwem twojem.

Ojcowie nasi w Egipcie nie zrozumieli cudów twoich, ani pamiętali na wielkość miłosierdzia twego; ale odpornymi byli przy morzu Czerwonem.

Bo zgromił morze Czerwone, i wyschło, a przewiódł ich przez przepaści, jako przez puszczę.

W tem okryły wody tych, którzy ich ciążyli; nie został ani jeden z nich.

Przecież prędko zapomnieli na sprawy jego, i nie czekali na rady jego.

I dał im, czego żądali, a wszakże przepuścił suchoty na nich.

Otworzyła się ziemia, i pożarła Datana, i okryła rotę Abironową,

Sprawili i cielca na Horebie, i kłaniali się bałwanowi litemu,

Zapomnieli na Boga, wybawiciela swego, który czynił wielkie rzeczy w Egipcie;

Przetoż rzekł, że ich chciał wytracić, gdyby się był Mojżesz, wybrany jego, nie stawił w onem rozerwaniu przed nim, a nie odwrócił popędliwości jego, aby ich nie tracił.

I szemrząc w namiotach swoich, nie byli posłuszni głosowi Paóskiemu.

A żeby rozrzucił nasienie ich między pogan, i rozproszył ich po ziemiach.

A tak draźnili Boga sprawami swemi, że się na nich oborzyła plaga;

Co mu poczytano ku sprawiedliwości od narodu do narodu, aż na wieki.

Albowiem rozdraźnili ducha jego, że wyrzekł co niesłuszne usty swemi.

Ale pomięszawszy się z onemi narodami, nauczyli się spraw ich:

Albowiem dyjabłom ofiarowali synów swoich, i córki swoje,

I zmazali się sprawami swemi, a cudzołożyli wynalazkami swemi.

I podał ich w ręce poganom; a panowali nad nimi, którzy ich mieli w nienawiści;

Częstokroć ich wybawiał; wszakże go oni wzruszali do gniewu radami swemi, zaczem poniżeni byli dla nieprawości swoich.

Bo sobie wspomniał na przymierze swoje z nimi, a żałował tego według wielkiej litości swojej.

Wybawże nas, Panie, Boże nasz! a zgromadź nas z tych pogan, abyśmy wysławiali imię świętobliwości twojej, a chlubili się w chwale twojej.

Miłuję Pana, iż wysłuchał głos mój, i prośby moje.

Ogarnęły mię były boleści śmierci, a utrapienia grobu zjęły mię; ucisk i boleść przyszła na mię.

Miłościwy Pan i sprawiedliwy, Bóg nasz litościwy.

Nawróć się, duszo moja! do odpocznienia swego; albowiem ci Pan dobrze uczynił.

Będę chodził ustawicznie przed oblicznością Paóską w ziemi żyjących.

Jam był rzekł w zatrwożeniu mojem: Wszelki człowiek kłamca.

Kielich obfitego zbawienia wezmę, a imienia Paóskiego wzywać będę,

Droga jest przed oczyma Paóskiemi śmierć świętych jego.

Tobie ofiarować będę ofiarę chwały, i imienia Paóskiego wzywać będę.

W przysionkach domu Paóskiego, w pośrodku ciebie, Jeruzalemie! Halleluja.

Lecz nader obfitowała łaska Pana naszego z wiarą i z miłością, która jest w Chrystusie Jeszu.

- Dlatego miłosierdzia dostąpiłem, aby we mnie pierwszym Pomazaniec Jeszu okazał całą wielkoduszność jako przykład dla tych, którzy będą [pokładać] wiarę na Nim dla życia eonowego.

Mów, proszę, żeś jest siostrą moją, aby mi dobrze było dla ciebie, i żywa została dla ciebie dusza moja.

Jako pierworodnego wołu ozdoba jego, a jako rogi jednorożcowe rogi jego, temi narody zbodzie na porząd aż do ostatnich granic ziemi; a teć są dziesięć tysięcy Efraimitów, a te tysiące Manasesytów.

I stało się w one dni, że zebrali Filistynowie wojska swe na wojnę, aby walczyli z Izraelem. Tedy Achis rzekł do Dawida: Wiedz wiedząc, iż ze mną pociągniesz na wojnę, ty i mężowie twoi.

Tedy odpowiedzą: Przeto, iż opuścili Pana, Boga swego, który wywiódł ojce ich z ziemi Egipskiej, a chwycili się bogów cudzych, i kłaniali się im, a służyli im: dla tegoż przywiódł Pan na nie to wszystko złe.

Wspominałem sobie na śpiewanie moje; w nocym w sercu swem rozmyślał, i wywiadywał się o tem duch mój, mówiąc:

Izali do koóca ustanie miłosierdzie jego, i koniec weźmie słowo od rodzaju aż do rodzaju? Izali zapomniał Bóg zmiłować się?

I rzekłem: Toć jest śmierć moja; wszakże prawica Najwyższego uczyni odmianę.

Jam był rzekł w zatrwożeniu mojem: Wszelki człowiek kłamca.

Wtedy przystąpili do Niego i obudzili Go, mówiąc: «Panie, ratuj, giniemy!» 

A On im rzekł: «Czemu bojaźliwi jesteście, małej wiary?» Potem wstał, rozkazał wiatrom i morzu, i nastała głęboka cisza. 

On zaś rzekł do nich: «O plemię niewierne, dopóki mam być z wami? Dopóki mam was cierpieć? Przyprowadźcie go do Mnie!»

Cóż tedy powiemy na to? Jeśli Bóg za nami, kto przeciwko nam?