1
Paweł, powołany Posłaniec Jeszu Pomazańca przez wolę Bożą, i Sostenes brat.
2
Zgromadzeniu Bożemu, które jest w Koryncie, poświęconym w Chrystusie Jeszu, powołanym świętym, ze wszystkimi, którzy wzywają imienia Pana naszego Jeszu Pomazańca na każdym miejscu, i ich, i naszym.
3
Łaska wam i pokój niech będzie od Boga, Ojca naszego, i od Pana Jeszu Pomazańca.
4
Dziękuję Bogu mojemu zawsze za was powodowany łaską Boga, daną wam w Pomazańcu [Chrystusie] Jeszu,
5
bo [że] we wszystkim wzbogaceni w Nim we wszelkiej [każdym] mądrości [słowie] i wszelkiej wiedzy [poznaniu].
6
Jako świadectwo Pomazańcowe utwierdzone jest w was,
7
Tak iż wam na żadnym darze nie schodzi, którzy oczekujecie objawienia Pana naszego Jeszu Pomazańca.
8
Który was też utwierdzi aż do końca, abyście byli bez nagany w dzień Pana naszego, Jeszu Pomazańca.
9
Wierny [godny zaufania] jest Bóg, przez którego jesteście powołani [wezwani] do wspólnoty Syna Jego, Jeszu Pomazańca, Pana naszego.
10
Wzywam [upominam] zaś was bracia przez [z powodu] imię Pana naszego Jeszu Pomazańca, abyście jedno [to samo] mówili wszyscy i (żeby) nie było w was rozłamu, ale byście byli kompatybilni [dopasowani, spleceni] w jednej [tej samej] myśli i w jednym [tym samym] rozumowaniu.
11
Albowiem oznajmiono mi o was, bracia moi! od domowników Chloi, iż spory są między wami.
12
Powiadam zaś to, że każdy z was mówi: Ja jestem Pawłowy, a ja Apollosowy, a ja Kefasowy, ja zaś Pomazańcowy.
13
Podzielony jest Pomazaniec? Czy Paweł za was ukrzyżowany? Albo jesteście w imię Pawłowe zanurzeni?
14
Dziękuję Bogu, że żadnego z was nie zanurzyłem, oprócz Kryspa i Gajusa;
15
Aby ktoś nie mówił, że zanurzeni zostaliście w imię moje.
16
Zanurzyłem też i dom Stefanasa; poza tym nie wiem, czy kogoś jeszcze zanurzyłem.
17
Ponieważ nie posłał mnie Pomazaniec zanurzać, ale dobrą nowinę głosić, jednak nie w mądrości mowy, aby nie był unieważniony krzyż pomazańcowy.
18
Gdyż słowo o krzyżu jest głupstwem dla tych, którzy giną, dla nas jednak, którzy zbawianych, jest mocą Bożą.
19
Bo napisano: Wniwecz obrócę mądrość mądrych, a rozum rozumnych odrzucę.
20
Gdzież jest mądry? Gdzież jest uczony w Piśmie? Gdzież badacz eonu tego? Czyż w głupstwo nie obrócił Bóg mądrości świata tego?
21
Ponieważ w mądrości Bożej świat nie poznał Boga przez mądrość, upodobało się Bogu przez głupie głoszenie zbawić wierzących,
22
Gdyż i Judejczycy się cudów domagają, a Hellenowie mądrości szukają.
23
Ale my głosimy Pomazańca ukrzyżowanego, Judejczykom wprawdzie zgorszenie, a Hellenom głupstwo;
24
Lecz samym powołanym i Judejczykom, i Hellenom głosimy Pomazańca, który jest mocą Bożą i mądrością Bożą.
25
Ponieważ głupstwo Boże jest mądrzejsze niż ludzie; a słabość Boża jest mocniejsza niż ludzie.
26
Zobaczcie więc na powołanie wasze, bracia, że niewielu mądrych według ciała, niewielu możnych, niewielu zacnego rodu;
27
Ale co głupiego jest dla świata, to wybrał Bóg, aby zawstydzić mądrych, a co słabe dla świata, wybrał Bóg, aby zawstydził mocnych.
28
A niskiego urodzenia dla świata i wzgardzone, wybrał Bóg, te nieistotne, aby te znaczne unieważnić.
29
Aby się nie chlubiło żadne ciało przed Bogiem.
30
Lecz z niego wy jesteście w Pomazańcu Jeszu, który się nam stał mądrością od Boga i sprawiedliwością, i poświęceniem, i odkupieniem,
31
Aby, jak napisano: Kto się chlubi, w Panu się chlubił.
1
A ja gdym przyszedł do was, bracia! nie przyszedłem z wyniosłością mowy albo mądrości, opowiadając wam świadectwo Boże.
2
Ponieważ nie uznałem za rzecz potrzebną, znać się na czymś innym pośród was, jak tylko Jeszu Chrystusa, i to onego ukrzyżowanego.
3
I byłem ja u was w słabości i w bojaźni i w strachu wielkim,
4
A mowa moja i kazanie moje nie było w powabnych mądrości ludzkiej słowach, ale w okazaniu ducha i mocy,
5
Aby się wiara wasza nie gruntowała na mądrości ludzkiej, ale na mocy Bożej.
6
A mądrość mówimy między doskonałymi; ale mądrość nie tego świata, ani książąt tego świata, którzy giną;
7
Ale mówimy mądrość Bożą w tajemnicy, która jest zakryta, którą Bóg przeznaczył przed wieki ku chwale naszej,
8
Której żaden z książąt tego świata nie poznał; bo gdyby byli poznali, nigdy by Pana chwały nie ukrzyżowali;
9
Ale opowiadamy, jako napisano: Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało i na serce ludzkie nie wstąpiło, co nagotował Bóg tym, którzy go miłują.
10
Ale nam to Bóg objawił przez Tchnienie swoje; albowiem tchnienie wszystko bada, także głębokości Boże.
11
Bo któż z ludzi wie, co jest w człowieku, tylko tchnienie człowieka, które w nim jest? Także też i tego, co jest w Bogu, nikt nie wie, tylko Tchnienie Boże.
12
Aleśmy my nie przyjęli tchnienia świata, lecz Tchnienie, które jest z Boga, abyśmy wiedzieli, które rzeczy nam są od Boga darowane;
13
O których też mówimy, nie tymi słowami, których ludzka mądrość naucza, ale których Tchnienie Święte naucza. Tchnienie tchnieniem wyjaśniamy.
14
Cielesny [zmysłowy] człowiek nie pojmuje [akceptuje, przyjmuje] tych [tego] rzeczy [co] (jest) Tchnieniem [duchem] Boga; głupotą, ponieważ mu są i nie ma poznania [zrozumienia], gdyż tchnieniem są pojmowane.
15
To co z tchnienia rozsądza wszystko; lecz samo przez nikogo nie bywa rozsądzone.
16
Kto poznał myśl [rozum] Pana? Kto go będzie pouczał? My myśl [rozumowanie] Pomazańca mamy.
1
Bracia! Nie mogłem przemówić do was jak do będących pod tchnieniem, ale jak do cielesnych i jak do niemowląt w Pomazańcu.
2
Mlekiem was poiłem, ponieważ pokarmu nie mogliście (trawić).
3
Ponieważ jeszcze cieleśni jesteście. Skoro w was jest zazdrość i spór, to czy nie cieleśni jesteście? Prowadzicie się na sposób ludzki.
4
Albowiem gdy kto mówi: Ja jestem Pawła, a drugi: Ja Apollosa, czy cielesnymi nie jesteście?
5
Bo kim jest, Paweł? Kim jest Apollos? Sługami przez których uwierzyliście, a to jak każdemu Pan dał.
6
Ja zasadziłem, Apollos podlewał, ale Bóg dał wzrost.
7
A tak, ani ten, co sadzi, jest kimś, ani ten, co podlewa, ale Bóg, który wzrost daje.
8
Lecz ten, który sadzi, i ten, który podlewa, jednym są, a każdy swoją zapłatę weźmie według pracy swojej.
9
Boga bowiem jesteśmy współpracownikami, Boga rolą (i) Boga budowlą jesteście.
10
Według łaski Bożej, która mi jest dana, jako mądry architekt założyłem fundament, a inny na nim buduje: jednak każdy niech uważa, jak na nim buduje.
11
Fundamentu bowiem innego nikt (nie) może położyć, obok tego leżącego, którym jest Jeszu Pomazaniec.
12
Czy zaś ktoś nadbuduje na fundamencie złotem, srebrem, kamieniami drogimi, drewnem, sianem, słomą
13
każdego dzieło jawne stanie (się, ten) bowiem dzień ujawni, gdyż w ogniu (jest) objawiane i każdego dzieło, jakie jest, ogień sprawdzi.
14
Jeśli czyjeś dzieło przetrwa, który nadbudowywał, zapłatę dostanie.
15
Jeśli czyjeś dzieło spłonie, straci, jednak on ocaleje, tak jednak jak przez ogień.
16
Czy nie wiecie, że przybytkiem [świątynią] Bożym jesteście, a Tchnienie [Duch] Boże mieszka w was?
17
Jeśli ktoś przybytek Boży niszczy, tego Bóg zniszczy, albowiem przybytek Boży święty jest, a wy nim jesteście.
18
Niech nikt samego siebie nie zwodzi; jeśli u was ktoś siebie uważa za mądrego w tym eonie, niech się stanie głupim, aby się stał mądrym.
19
Ponieważ mądrość tego świata głupstwem jest u Boga; bo napisano: Chwyta mądrych w przebiegłości ich;
20
I jeszcze: Pan zna myśli mądrych, że są marnością.
21
A tak niech się nikt nie chlubi pośród ludzi; albowiem wszystko jest wasze.
22
Czy Paweł, czy Apollos, czy Kefas, czy świat, czy życie, czy śmierć, czy teraźniejsze, czy przyszłe, wszystko jest wasze;
23
Wy zaś jesteście pomazańcowi, a Pomazaniec Boży.